ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ

  • /17
    • 2/11
      PRIMAL MATTER (2015) / IN PRESPECTIVE / SPECIAL EDITION FOR THE TEATRO OLIMPICO
    • 1/11
      ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ (2012) / Ολόκληρο το έργο σε δεκαεπτά λεπτά
    • 3/11
      ATHENS FESTIVAL 2013 / FINAL WEEK
    • 4/11
      TRAILER
    • 5/11
      COLLECTION OF TRAILERS
    • 6/11
      ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ / ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ
    • 7/11
      TRAILER
    • 8/11
      PROMO TRAILER
    • 9/11
      PROMO TRAILER
    • 10/11
      ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ στο EMPAC
    • 11/11
      ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ στομEMPAC
    Previous
    Next
  • "...έχει κανείς την αίσθηση ότι κρυφοκοιτάζει το εργαστήριο του Δρ. Φράνκενσταϊν όπου έχει κάνει κατάληψη ο Ζακ Τατί...
    Η Πρώτη Ύλη είναι συχνά παιγνιώδης, στιγμές - στιγμές σπαρακτική, ενώ σε κάποια σημεία της σε συγκλονίζει: με ανάλαφρη διάθεση καταγίνεται με κρίσιμα ζητήματα, συμπλέκοντας σκηνές διαμελισμού, θανάτου, σταύρωσης με το μπουρλέσκ, οπτικά αστεία, τη θεατρική απατηλότητα.
    ... οι δύο ερμηνευτές συνεργάζονται με εκείνον τον σφιχτοδεμένο τρόπο που αποτελεί το κατεξοχήν γνώρισμα των πιο εξαιρετικών κωμικών σχημάτων...
    O Παπαϊωάννου μας τη φέρνει: ανοίγει τη συρόμενη γκαραζόπορτα στο ένα άκρο το χώρου για να αποκαλύψει εκείνους που βρίσκονται έξω από το κτήριο... οι οποίοι βλέπουν ξαφνικά μπροστά τους εμάς, το κοινό – που σίγουρα θα μας παίρνουν για ούφο – με τα βλέμματά μας στηλωμένα σ’ έναν άντρα γυμνό επί σκηνής. Στην Πρώτη Ύλη το εκτιθέμενο προκύπτει ως συνθήκη οικουμενική».
     
    Siobhan Murphy, London Dance, 12 Οκτωβριος 2016
     
     
    Το πλέον απροσδόκητο αλλά και αποτελεσματικό πάντρεμα
    «Με απλότητα, αλλά αποφεύγοντας κάθε έκδηλη αφηγηματικότητα ή εικονογραφία, οι δυό τους εξερεύνησαν και επεξεργάστηκαν ποικίλους συνδυασμούς της δυαδικής τους υπόστασης: μορφή / σκιά, γιατρός / ασθενής, γονιός / παιδί, Φράνκενστάιν / Τέρας, γλύπτης / γλυπτό, σταυρωτής / εσταυρωμένος, κορμί / προσωπικότητα – και όλη την ώρα να έχεις την επίμονη αίσθηση ότι αυτά αποτελούσαν τις πτυχές ενός και μόνο προσώπου. Εντελώς απροσδόκητη διασταύρωση παράστασης της αβάν γκαρντ και θαυμάσιας μιμικής, η Πρώτη Ύλη υπήρξε ταυτόχρονα συναρπαστική, όσο και πηγή έντονου προβληματισμού – πρέπουσα ένδειξη, εξάπαντος, μιας σπουδαίας δουλειάς.»
     
    Sanjay Roy, The Dancing Times, Οκτώβριος 2016
     
    Τους κοιτάζεις και χωρίς ούτε μία λέξη καταλαβαίνεις γιατί η Ευρώπη και ο δυτικός πολιτισμός γεννήθηκαν στην Αθήνα.
     «Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και ο Μιχάλης Θεοφάνους ήταν Ολύμπιοι με όλη τη σημασία της λέξης στην πρεμιέρα της Πρώτης Ύλης που δόθηκε χθες το βράδυ. Ολύμπιοι διότι ύστερα από μιάμιση ώρα, το κοινό τους επιβράβευσε με χειροκροτήματα που τους επανέφεραν επί σκηνής πέντε φορές. Υπήρξαν Ολύμπιοι διότι, ακροβατώντας ανάμεσα στην ειρωνεία και την πρωτοπορία, η παράστασή τους εμπλουτίστηκε με ρητές αναφορές στην Κλασσική Ελλάδα. ...Τους κοιτάζεις και χωρίς ούτε μία λέξη καταλαβαίνεις γιατί η Ευρώπη και ο δυτικός πολιτισμός γεννήθηκαν στην Αθήνα. Είναι μια πατρίδα, μια μνήμη που η ταυτότητά μας δεν μπορεί να λησμονήσει.»
     
    Lorenzo Parolin, Il Giornale di Vicenza, 3 Οκτωβρίου 2015
     
     
     Eίμαστε όλοι σάρκα. 
    «Η φήμη που κατέκτησε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ως καλλιτεχνικός διευθυντής της θεαματικής Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας δεν μπορεί να επισκιάσει την εξαιρετική του καλλιτεχνική σταδιοδρομία. ...Η αναφορά – και η κριτική – στο σύγχρονο είναι ποιητική και ραγίζει την καρδιά. ...Η αμοιβαία ανταλλαγή των δύο σωμάτων, σαν μαγικό, ενισχύει την συναίσθηση των θεατών πως ανήκουν σε ένα ενιαίο πλήθος: επειδή είμαστε όλοι σάρκα.»
     
    Barbara Codogno, Corriere Del Veneto, 3 Οκτωβρίου 2015
     
     
     Η ουτοπία του «καλού καγαθού» αναβιώνει στον Παπαϊωάννου
     
    Silvia Poletti, delteatro.it, 5 Οκτωβρίου 2015
     
     Σπαρακτική ομορφιά. 
    «Είναι προφανές ότι τα αρχέτυπα που ξεχωρίζουν στη παράσταση ξεκινούν πάντα από μια καλλιτεχνική πράξη για να φτάσουν σε μια πολιτική σκέψη. ...Το αρχαίο ον, ανεβαίνει στα πόδια του σύγχρονου — μια εικόνα που αστραπιαία φέρνει στο μυαλό την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας, τη τραυματισμένη ταυτότητα του λαού της... Είναι μια εικόνα μεγάλης σπαρακτικής ομορφιάς.»
     
    Fernando Marchiori, ateatro.it, 6 Οκτωβρίου 2015


    Φυσική και πνευματική όσμωση.
    «Η αληθινή εκφραστική φύση του Παπαϊωάννου, η ένταση του συναρπαστικού του ταλέντου, αποκαλύπτονται όμως σε παραστάσεις βαθύτερες, όπως φανερώνει η Πρώτη Ύλη. ...Τα δύο σώματα είναι πεδίο μάχης, ύλη για να πλαστεί ανάμεσα στην σκληρότητα και την μαλακότητα, ανάμεσα στη σκιά και το φως, σε ένα ρεύμα συνειδητότητας που δημιουργείται από τις βεβιασμένες πράξεις, από στοιχειώδεις χειρονομίες, από έντονες συμπεριφορές που αναφέρονται σε κοινωνικές πράξεις. ...φυσική και πνευματική όσμωση...»

    Giuseppe Distefano, ilsole24ore.com, 8 Οκτωβρίου 2015
     

    Το σώμα ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο. 
    «
    Το σώμα ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο. Η Πρώτη Ύλη...ταίριαξε εντελώς με τη δύσκολη σκηνή του Teatro Olimpico και εκτιμήθηκε τόσο πολύ ώστε να ευχηθούμε την ταχεία επιστροφή του. ...O Παπαϊωάννου είναι ο πρώτος καλλιτέχνης του σύγχρονου ελληνικού χορού που στρέφεται στο ένδοξο αλλά απόμακρο παρελθόν της πατρίδας του, για να διεκδικήσει εκ νέου τον πολιτισμό της. ...Το έργο είναι ορθάνοιχτο σε άπειρες δυνατότητες ανάγνωσης και ερμηνείας.»

    Marinella Guatterini, ilsole24ore.com, 18 Οκτωβρίου 2015
     
     
    Θέατρο κίνησης, λεπταίσθητο, οραματικό. D&D Βραβείο Καλύτερου Χορογράφου 2015.
    «...δεν υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του Δημήτρη Παπαιωάννου, που επιτέλους αποκαλύφθηκε και στο ιταλικό κοινό, ενός δημιουργού ικανού να αφηγείται με ένα εικαστικό θέατρο, ευρύ και μαγικό, τα δράματα του σήμερα. ...ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δείχνει να αντιλαμβάνεται τη σκηνή σαν μια μεγάλη παλέττα ζωγραφικής στην οποία ο χρόνος διαστέλλεται και παίρνει μορφή σ’ ένα σύμπαν ανθρώπινων σωμάτων, ύλης και φωτός. Ένας ζωγράφος της σκηνής που...καταφέρνει να μεταφέρει μία οξυδερκή αντίληψη της σύγχρονης κοινωνίας, ανάμεσα σε δεοντολογία και ηθική, σε θέατρο κίνησης, λεπταίσθητο, οραματικό, πλούσιο σε βαθειά αισθήματα, σπαράγματα ιστορίας (ελληνικής του χτες και του σήμερα), πίνακες από τη ζωή.»
     
    Danza&Danza — Βραβείο Καλύτερου Χορογράφου 2015για τα έργα Πρώτη Ύλη και Still Life
     
     
    Κλοουνερί και τελετή ακρωτηριασμού.
    Θα έλεγα πως η «Πρώτη ύλη» είναι μια παράσταση διαλεκτικής, όχι με τη σημασία που απέκτησε ο όρος στην πολιτική τριβή, αλλά με εκείνο το πρώτο μεταφυσικό νόημα που ήθελε το καθετί να βρίσκει το νόημα και τον δρόμο του μέσα από τη σύνθεση με το έτερον, με το αντίθετο και το ετερώνυμό του.
     
    Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών, 25 Ιουνίου 2013
    Ολόκληρο το αρθρο εδώ

    Το Θέατρο ως θρησκεία.
    Ακόμη και το γυμνό ανθρώπινο σώμα που υπαινίσσεται, αν δεν δηλώνει απερίφραστα, έναν άκρατο αισθησιασμό, λειτουργεί στην παράσταση αυτή ως αναβαθμός για την κατάκτηση μιας πολύ ουσιαστικής σεμνότητας. Το κάλλος του ανθρώπινου σώματος εξαγιάζεται γιατί λειτουργεί ως όργανο προκειμένου να γνωρίσουμε την περιπέτεια του πνεύματος που φέρει και σε ποιο βαθμό το πνεύμα αυτό υποφέρει. Ελευθερία στην τέχνη και στο θέατρο του Δημήτρη Παπαϊωάννου σημαίνει ότι όσο περισσότερο αποκαλύπτεται το ανθρώπινο σώμα τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς το αθέατο νόημα του.

    Τα Νέα, 25 Ιουνίου 2013
    Ολόκληρο το άρθρο  εδώ
     
     
    Το "Primal Matter" αποτελεί μια performance που βρίσκεται μονίμως in progress.
    Ήταν έντονη η αίσθηση πως σε αυτή τη νέα επίσκεψη στο "Primal Matter" δεν είδαμε μόνο την εξέλιξη της σωματικής τόλμης των πρωταγωνιστών, αλλά και την απελευθέρωση του συναισθήματος. Είδαμε μια μεγαλύτερη έκθεση της αμηχανίας, της περιέργειας, της μελαγχολίας, της αγωνίας. Με τη διαρκή υπόμνηση πως στη σκηνή δεν βρίσκονται δύο πρόσωπα, αλλά ένα – το εντελώς γυμνό θεαματικό σώμα που εκτίθεται και επιζητεί το χειροκρότημα και τη φροντίδα, αλλά και το μαυροντυμένο σώμα που μοιάζει να καθοδηγεί και να εξουσιάζει το γυμνό. Ο δημιουργός και η δημιουργία. Ή μήπως μαζί επί σκηνής ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και το προϊόν της τέχνης του;
     
    Κατερίνα Ι. Ανέστη, metropolis press, 21 Μαρτίου 2013
    Ολοκληρο το άρθρο εδώ
     

    Μια γενναία άσκηση στην ασκητική.
    Ιωάννα Κλεφτόγιαννη, In2life.gr , 7 Ιουνίου 2012
    Ολόκληρο το άρθρο εδώ
     
     
    Η σημασία να φτιάχνεις ζωή.
    ...Στην πόλη της κρίσης, ο καλλιτέχνης που αρκετοί γνώρισαν ως σκηνοθέτη των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, πατάει το κουμπί της επαναφοράς, και μας προσκαλεί σε ένα «τόπο» όπου πρωταγωνιστούν τα βασικά, απαραίτητα συστατικά δημιουργίας, οι δικές του πρώτες ύλες.
    Πριν ξεκινήσει η παράσταση, ο ίδιος υποδέχεται το κοινό του σαν οικοδεσπότης, χωρίς σύνδρομα και συνοδευτικά άγχη. Γιατί η ιστορία που αφηγείται, είναι ταυτόχρονα τόσο αυτοαναφορική όσο και οικουμενική...
    Οι φρανκενσταϊνικοί πειραματισμοί του με το δημιούργημα του, το γυμνό άντρα- συνοδό του στη σκηνή (στο ρόλο ο ηθοποιός-ερμηνευτής Tadeu Liesenfeld), αποκαλύπτουν την ευρύτητα των δυναμικών όλων των κυρίαρχων διπόλων που φέρει ο ανθρώπινος πολιτισμός και η Φύση.
    Σε αυτό το πλαίσιο, ένα ορατά μαχόμενο ζεύγος είναι η σύγχρονη, τραυματισμένη ταυτότητα με την αντίστοιχη αρχαία ελληνική, της εντελέχειας και του κλασικού ιδεώδους, που σκυταλοδρομούν σε ένα φαινομενικά ατέρμονο αγώνα διαφορετικών ταχυτήτων και εμποδίων...
    Έτσι για εμένα, για τον άλλο θεατή, και για όλους μας έπαψε να είναι η παράσταση απλά ένα ακόμα θέαμα. Συγχρονίστηκε με γεγονότα και μνήμες, ήχους και τόπους, ατομικούς και κοινούς. Έγινε κάτι πέρα από αυτό που ήταν, αυτό που θα θέλαμε να δούμε σε αυτή ή και να αποφύγουμε. Κάτι ίσως ερωτικό. Όχι τέλειο, μα ζωντανό.
     
    Χρήστος Καρανάτσης, 28 Ιουνίου 2012
    Ολόκληρο το άρθρο εδώ

     
    D.P. is in da house
    Λίγο πριν από το τέλος, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου πάνω σε ένα τραπέζι ξεγυμνώνει το πόδι του και μοιάζει να το ακρωτηριάζει. Στιγμή που κόβει την ανάσα όχι μόνο χάρη στη δράση αυτή καθαυτή, όσο κυρίως εξαιτίας της έντασης του βλέμματος. Οσο χειροκροτούμε νιώθω βαθιά ανακούφιση. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι εδώ, ξέρει όσα έγιναν και όσα θα γίνουν με ακρίβεια. Φέρει με έλεγχο το «δισυπόστατο», το μυστηριακό της πρωτογενούς δημιουργίας με το φαντασμαγορικό του μεγάλου κοινού.
     
    Κατερίνα Ι. Ανέστη, metropolis.gr, 28 Ιουνίου 2012
    Ολόκληρο το άρθρο εδώ
     
     
    Σα να ήταν η πρώτη φορά.
    Ο Παπαϊωάννου μας κάνει συμμέτοχους στο τί σημαίνει ομορφιά. Σχολιάζει ειρωνικά τον εαυτό του τη δική του προσωπική πορεία, μας αφήνει ελεύθερους να φαντασιωθούμε και σε κάθε σκηνή αισθάνεσαι να είναι η πρώτη φορά που βλέπεις τη ζωή να ξετυλίγεται μπροστά σου...

    Adralion's webblog, 3 Ιουλίου 2012
    Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ


    ..η κατακερματισμένη πλην όμως ένδοξη Ελλάδα του παρελθόντος, την οποία ο Παπαϊωάννου, ως η «κοστουμαρισμένη» πλην όμως ηττημένη Ελλάδα του σήμερα, επιδείκνυε με ύφος ταχυδακτυλουργού σαν το μοναδικό εναπομείναν τρόπαιό του.
    Λέω «ίσως» γιατί πολλές από τις μοντερνίστικα άλογες εικόνες της παράστασης του Παπαϊωάννου επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις, ενισχύοντας έτσι την ένταση αυτού του σχεδόν εννοιολογικού έργου, το οποίο όμως άφηνε περιθώρια εξίσου στο χιούμορ όσο και στο συναίσθημά.
    ...Χαίρε, Δημήτρη Παπαϊωάννου! Ευχαριστώ που άφησες τις μεγάλες σκηνές και βρέθηκες ξανά στα γκαράζ- παρά την αποπνικτική ζέστη -στα πρόθυρα της λιποθυμίας -, ο χώρος της Πειραιώς 260 σου ταίριαζε πολύ. Κι ευχαριστώ για τη λιτή, στοχαστική και σκωπτική σου παρέμβαση στο τρέχον ιστορικό αλαλούμ. Περισσότερο απ' όλα, όμως, ευχαριστώ που μου θύμισες πόσο ξεχωριστός δημιουργός είσαι μέσα στο καλλιτεχνικό μας γιουσουρούμ...

    Ιλειάνα δημάδη, Αθηνόραμα, 27 Ιουνίου 2012
    Ολόκληρο το άρθρο εδώ


    Η «Πρώτη Yλη» που παρουσίασε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου σε χώρο γκαράζ της Πειραιώς 260 αποτελεί, κατά την άποψή μου, το πρώτο θαυμαστό έργο του μετά την εκθαμβωτική «Ολυμπιάδα» του 2004.

    Ανδρέας Ρικάκης, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3 Αυγούστου 2012
    Ολόκληρο το άρθρο εδώ
     

    Μεγαλοφυές!
    Ανδρέας Ρικάκης, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10 Αυγούστου 2012
    Ολόκληρο το άρθρο εδώ


    Κάτι πραγματικά μαγικό συνέβη τις τελευταίες ημέρες (23-26, 30/6 και 1-3/7) στην Πειραιώς 260. Κάτι από αυτά τα μικρά (ή και μεγάλα θαύματα)
    Για μία ώρα και είκοσι λεπτά το κοινό προσηλωμένο σαν ένα σώμα με δύο μάτια παρακολουθεί γοητευμένο, σαν από κλειδαρότρυπα, την μοναχική διαδικασία και μοναδική σχέση του δημιουργού με το δημιούργημά του.
    ...
    Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και ο Tadeu Liesenfeld μπλέκουν με κινήσεις απίστευτης λεπτομέρειας, ακρίβειας και αισθητικής τα σώματά τους, «περνώντας» συχνά ο ένας μέσα από τον άλλο, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις οπτικές μόνο με την ίδια την πρώτη ύλη τους.
    ....
    Η «Πρώτη Ύλη», δουλειά που επέλεξε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου να συμμετέχει ως χορευτής μετά από 10 χρόνια, είναι μια μεστή, ουσιαστική κατάθεση μυαλού και ταλέντου. Από αυτή τη σχέση γλύπτη – αγάλματος «περνάει» η αρχαιότητα, ο Τσαρούχης και η σύγχρονη δημιουργία. Περνούν τα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε υπερήφανοι και όχι ντροπιασμένοι. Η ελπίδα που τόσο ξαφνικά έγινε ζητούμενο, προκύπτει μετά από μία παράσταση χορού μέσα σε ένα γκαράζ. Από μία ... «Πρώτη Ύλη» η οποία παραγνωρίστηκε, υποτιμήθηκε και τώρα ήρθε η στιγμή να πάρει την εκδίκησή της. Και την πήρε. Απόδειξη, το παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών και η σιωπηλή αμηχανία βγαίνοντας. Όπως πάντα άλλωστε μετά από ένα καλλιτεχνικό γεγονός τέτοιας δυναμικής, πληρότητας και ευφυΐας.
     
    Μαριάννα Παπάκη, culturenow.gr, 6 Ιουλίου 2012
    Ολόκληρο το άρθρο εδώ


    Λίγο αργότερα, ντυμένος στα ολόμαυρα σ΄ ένα ενδιαφέρον κοντράστ με την αδαμιαία περιβολή του συμπρωταγωνιστή του, έρχεται να δικαιολογήσει πολλαπλώς τον τίτλο της δουλειάς του: όχι μόνο με τα απλά μέσα που χρησιμοποιεί αλλά και με την εξερεύνηση των πολλών και διαφορετικών δυνατοτήτων του ανθρώπινου σώματος μέσα από την «καθαρή» κίνηση που φτάνει, κάποιες φορές, στα άκρα, σχεδόν στην «αυτοκακοποίηση».

    Ίσμα Τουλάτου, ΤΟ ΒΗΜΑ, 25 Ιουνίου 2012
     Ολοκληρο το άρθρο εδώ


    Πρώτη Ύλη - πίσω (μπροστά;) στα βασικά.
    Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω το Δημήτρη Παπαϊωάννου για το δώρο που μας έκανε. Η «Πρώτη Ύλη» του, από την πρώτη της στιγμή, από το πρώτο βήμα του ίδιου του χορογράφου με τον τενεκέ στον ώμο, μου ξύπνησε αναμνήσεις από την κατάληψη της 3ης Σεπτεμβρίου, όπου είχαμε ανακαλύψει το τότε πιο καλά κρυμμένο μυστικό της πόλης που λεγόταν Ομάδα Εδάφους - και που δεν έμεινε μυστικό για πολύ, αφού σύντομα όλη η Αθήνα μιλούσε για το καινούριο που έφερναν αυτά τα παιδιά στο χοροθέατρο της Ελλάδας. Με γύρισε πίσω στα βασικά: στο πώς η ανθρώπινη παρουσία, το ανθρώπινο σώμα, κάτω από μια ορισμένη συνθήκη θέασης, παραμένει εξ αρχής το κεντρικό ζήτημα όλων των αναπαραστατικών τεχνών. Πίσω; Ή μήπως μπροστά;.
    ...
    Το επίπονο της αναζήτησης, η συγκρουσιακή, συχνά, σχέση καλλιτέχνη και δημιουργήματος, η αυτονόμηση του έργου από τον ίδιο του το δημιουργό με την ολοκλήρωσή του, η κενταυρική μορφή που προκύπτει στο τέλος από τη συνύπαρξή τους, παρουσιάζονται με σπάνια συμπύκνωση, ακρίβεια και έμπνευση.
    ...
    Τον ευγνωμονώ για την «Πρώτη Ύλη» του. Ανυπομονώ να δω πού θα τον οδηγήσουν τα επόμενα βήματά του. Και του εύχομαι να συνεχίσει να μας αφυπνίζει και να μας συγκινεί, αλλά και να αντιμετωπίζει με κουράγιο και χιούμορ το φθόνο και τη μισαλλοδοξία που είθισται στην Ελλάδα να ακολουθούν αυτόν που ξεχωρίζει. Κακά τα ψέματα: Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι ο ευφυέστερος καλλιτέχνης της γενιάς μας. Κι όπως έλεγε η γιαγιά μου, στη λεμονιά που έχει πολλούς καρπούς πετάνε πέτρες οι χωριάτες...
     
    Γιώργος Βουδικλάρης, iNews.gr, 16 Ιουλίου 2012
    Ολοκληρο το άρθρο εδώ
     

    Εδώ είναι ο πραγματικός Παπαϊωάννου που γνωρίζουμε: ο εφευρετικός, ο τελειομανής με το αλάθητο αισθητικό κριτήριο και το μοναδικής ποιότητας προσωπικό στυλ. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μας καλεί να συμμετάσχουμε, στις μύχιες σκέψεις του σιωπηλά προβάλλοντας τα ερωτήματα μέσ' από το γυμνό ατίθασο σώμα.

    Μίρκα Ψαροπούλου,maties-ston-xoro.blogspot.gr, 9 Ιουλίου 2012
    Ολόκληρο το άρθρο εδώ
     
     
    «Μουσική» χωρίς μουσική.
    Με τον ίδιο τον δημιουργό σε καθήκοντα οικοδεσπότη του κοινού του, το στίγμα της προσωπικής απεύθυνσής του στον κάθε θεατή ξεχωριστά δηλώθηκε με αφοπλιστική σαφήνεια. Όπως ακριβώς η ασκητική λιτότητα του θεάματος σηματοδότησε το στοίχημα της στατικής επάρκειας μιας «γυμνής» ιδέας ως δομικού στοιχείου ενός σύνθετου παραστατικού γεγονότος, μέσα από τη σκηνική χρήση των «τυχαίων αντικειμένων» της πλέον αντιαισθητικής καθημερινότητας.
    Πραγματικά εμπνευσμένος, ο Παπαϊωάννου δεν δίστασε να απαρνηθεί σε αυτήν την εργασία του ούτε καν την κάλυψη της μουσικής «επένδυσης». Περιοριζόμενος στους ξηρούς και ακατέργαστους ήχους των αντικειμένων, την άναρθρη ηχοποιία του ίδιου και του συμπρωταγωνιστή του και σε έναν καταληκτικό θραυσματικό μουσικό απόηχο, αναδέχθηκε ηρωικά την ευθύνη μιας περιρρέουσας σιγής. Κυριολεκτικά ακάλυπτος, λοιπόν, δόμησε με προσωπικούς όρους ρυθμικής αγωγής του θεάματος τη δυναμική της διαλεκτικής ανάμεσα στον καλλιτέχνη και την προκλητική «πρώτη ύλη του». Μια πρώτη ύλη που ο ίδιος μεταμορφώνει από άμορφη μάζα στο γλυπτό γυμνό σώμα του έξοχου συμπρωταγωνιστή του, του Βραζιλιάνου χορευτή Tadeu Liesenfeld.
     
    Κυριάκος Π. Λουκάκος,Η ΑΥΓΗ, 29 Ιουλίου 2012
    Ολόκληρο το άρθρο εδώ

2012 / ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ / ΕΡΓΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΑΝΤΡΕΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ
 
Παραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών
Με την υποστήριξη του EMPAC

Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Σκηνικά - Κοστούμια - Φωτισμοί: Δημήτρης Παπαϊωάννου
Ηχητικός Σχεδιασμός: Κώστας Μιχόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη - Διεύθυνση Καλλιτεχνικής Παραγωγής: Τίνα Παπανικολάου
Βοηθός Σκηνοθέτη - Διεύθυνση Σκηνής: Ντίνος Νικολάου
Διεύθυνση Προβών : Παυλίνα Ανδριοπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
Τεχνικός Διευθυντής: Γιώργος Μπαμπανάρας
Φωτιστική Εγκατάσταση: Μίλτος Αθανασίου
Κατασκευή Σκηνικών Αντικειμένων: Lazaridis Scenic Studios
Κατασκευή Κοστουμιού: Islam Kazi
Βοηθός Παραγωγής - Επικοινωνία: Κάλη Καββαθά

Το μουσικό θέμα της παράστασης είναι ένα ταξίμι σε μπουζούκι του Γιάννη Παπαϊωάννου

Με τους Μιχάλη Θεοφάνους + Δημήτρη Παπαϊωάννου

80 λεπτά

Που και Πότε:
- Φεστιβάλ Αθηνών 2012, 23-26 και 30/6, 1-3 /7/2012 (8 παραστάσεις)
Πειραιώς 260, Χώρος (Α)
- 47α ΔΗΜΗΤΡΙΑ, Θεσσαλονίκη, ΑΠΟΘΗΚΗ 15, Ο.Λ.Θ.
11 - 14 /10 και 17 - 20 /10/ 2012 (8 παραστάσεις)
- EMPAC, Nέα Υόρκη Artist-in-Residence, 8 Δεκεμβρίου 2012
- Edinburgh Corn Exchange στο πλαίσιο της έκθεσης From Death to Death and Other Small Tales, Masterpieces from the National Gallery of Modern Art and the D. Daskalopoulos Collection, 16 Μαρτίου 2013
- Φεστιβάλ Αθηνών 2013, 1/6 -14/7/2013 (26 παραστάσεις)
Πειραιώς 260, Χώρος (Α)
- Φεστιβάλ «Territory» Μόσχα, 4,5,6 /10/2013 (3 παραστάσεις)
- PEN American Center, Αφιέρωμα στον Κ.Π.Καφάβη, παρουσίαση του φινάλε του έργου. 18 Νοεμβρίου 2013, Town Hall, New York City.
-Teatro Olimpico - 68° Ciclo di Spettacoli Classici, Βιτσένζα , Ιταλία, 2 & 3 Oκτωβρίου 2015

* Τις παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών 2012, Θεσσαλονίκης και EMPAC ερμήνευσαν οι Δημήτρης Παπαϊωάννου + Tadeu Liesenfeld