Δημήτρης Παπαϊωάννου

Όταν ολοκλήρωσα την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ (1999) και ενώ ήμουν σε μια έντονη και καταλυτική ερωτική σχέση, κατάλαβα ξαφνικά ότι είχα αρχίσει να γίνομαι ένας πολύ συντηρητικός καλλιτέχνης που επαναλάμβανε ξανά και ξανά ένα επιτυχημένο ύφος και εγκλωβιζόταν στο ίδιο του το έργο. Διψούσα για μια μη αφηγηματική δημιουργία και μια επιστροφή στην τολμηρή και προκλητική εικονογραφία των βιβλίων comics και των πρώιμων έργων μου. Ένα χρόνο πριν την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ είχα ξεκινήσει να δουλεύω σε ένα έργο που θα ονόμαζα SERIAL KILLER. Οργάνωσα ένα εργαστήριο με μια ομάδα ανθρώπων, προτρέποντάς τους να αυτοσχεδιάζουν, αλλά τρεις μήνες μετά κατάλαβα ότι δεν θα έβγαζα τίποτε από αυτό το υλικό και ματαίωσα την παράσταση.

Ένα χρόνο μετά την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ, πιο αποφασισμένος και απελευθερωμένος, ξανάρχισα να δουλεύω, επανερχόμενος σε κάποιες από τις εικόνες που είχαν προκύψει από το εργαστήριο για τον SERIAL KILLER και πειραματιζόμενος με νέο υλικό. Ενθάρρυνα τη δημιουργία ακόμη μεγαλύτερου χάους και έτσι προέκυψε το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Ήμουν ευτυχής που είχα μια παράσταση και χαρακτήρες που είχαν νόημα χωρίς την ύπαρξη μιας ιστορίας. Θα μπορούσα να πάω παραπέρα, αλλά αυτό το τόλμησα μόνο με το 2 (2006), μετά και την Ολυμπιακή μου εμπειρία. Το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ήταν μια πραγματική πηγή χαράς για μένα, τόσο στις πρόβες όσο και στις παραστάσεις. Ένιωθα σαν να είχα ξαναβρεί το εφηβικό μου κέφι. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ εμφανίστηκαν ρήγματα στη μακρόχρονη συνεργασία μου με την Αγγελική Στελλάτου και χωρίσαμε. Ερμήνευσε το έργο δύο νύχτες στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας, αλλά στην κανονική σεζόν της Αθήνας την αντικατέστησε η Άντζελα Μπρούσκου (η γυναίκα που ενέπνευσε τη Σαπφώ από τα ΦΕΓΓΑΡΙΑ (1992), αλλά δεν ερμήνευσε ποτέ το έργο εκείνο).

Στο ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ δεν χρησιμοποιήθηκε μακιγιάζ, όπως και στα έργα μου πριν από το 1990. Είχε λίγο κείμενο και ένα μουσικό τοπίο που αποτελείτο από διάφορα κομμάτια χωρίς βασικό άξονα που περιελάμβαναν τα πάντα: από μουσική του Bach ως τραγούδια του Cole Porter. Ήταν το πρώτο μου έργο που έπαιζε συνειδητά με το κοινό. Είχα ήδη αναλάβει να δημιουργήσω και να σκηνοθετήσω τις Τελετές Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004, και ήταν απολαυστικά γαργαλιστικό να ερμηνεύσω τη νεκρή Marilyn Monroe σε ψηλοτάκουνα μπροστά στην πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας 2004, Γιάννα Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη. Το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί τη σύγκρουση μεταξύ μιας θεμελιακής αλήθειας - ότι ο χρόνος περνά και θα πεθάνουμε όλοι - και της ανθρώπινης αντίληψης ότι πράγματα σαν τον έρωτα, την περιουσία, τη φήμη και την υγεία κρατούν για πάντα. Υπήρχε μια επαναλαμβανόμενη σκηνή όπου οι άνθρωποι παρασύρονταν μακριά μαζί με σακούλες σκουπιδιών και όπου ο άνεμος αντιπροσώπευε το χρόνο που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Συνειδητοποίησα ότι ένα συναισθηματικό ταξίδι είναι εφικτό, εφόσον κάποιος προσεγγίσει το θέμα με έναν πολυεπίπεδο τρόπο, σαν να προσπαθεί να σχηματίσει εικόνα για την καρδιά ενός διαμαντιού κοιτάζοντας μέσα από τις διάφορες πλευρές του. Το επαναλαμβάνω, αυτό το έργο δεν στηριζόταν σε μιαν αφήγηση - για άλλους καλλιτέχνες αυτό είναι κοινός τόπος, για μένα ήταν αποκάλυψη. Αυτή ήταν και η τελευταία παραγωγή της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ.