Δημήτρης Παπαϊωάννου

Προσπάθησα σκληρά να μη συμπεριλάβω μεγάλους star στην ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ, γιατί ήθελα η star της παράστασης να είναι η Ελλάδα ως χώρα. Έτσι στρίμωξα όλους τους Έλληνες star στην ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ. Στόχος μου ήταν να διοργανώσω την Τελετή Λήξης σαν μια γιορτή λαϊκής μουσικής και χορού, στοιχεία που στην Ελλάδα έχουν τις ρίζες τους στις βακχικές τελετές της αρχαιότητας. Οι δύο Τελετές είχαν σχεδιαστεί ως αντίβαρο η μια της άλλης: ένα απολλώνιο άνοιγμα και ένα διονυσιακό κλείσιμο - πνεύμα και σάρκα. Θα έπρεπε να είχα τολμήσει να τραβήξω πιο πολύ στα άκρα το δεύτερο μέρος της εξίσωσης και να εστιάσω περισσότερο στις πιο άγριες μορφές της λαϊκής παράδοσης που, όλως παραδόξως, ακόμη επιζούν. Αλλά φοβόμουν ότι θα κατέληγε σε ένα είδος εσωτερικού αστείου που δεν θα είχε καμιά διεθνή απήχηση ή και λογική· οι περισσότεροι από τους ήχους και τους χορούς θα ήταν οξείς στο αφτί και αργοί στο μάτι. Έκανα λάθος. Θα έπρεπε να ήμουν σκληροπυρηνικός και εκεί. Από την αρχή το 95% των χρημάτων και της προσπάθειας προοριζόταν για την ΕΝΑΡΞΗ, έναντι του 5% που προοριζόταν για την ΛΗΞΗ. Είχα ονειρευτεί μια πιο οργανική, γιορταστική και χαοτική ΛΗΞΗ, αλλά το αποτέλεσμα φλέρταρε με την πεπατημένη. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

Στα τεσσαρακοστά γενέθλιά μου, μιαν αυγή του Ιουνίου πριν από τους Ολυμπιακούς, ξύπνησα από ένα όνειρο. Στο όνειρο αυτό πέταξα το δαχτυλίδι του αριστερού μου αντίχειρα σε ένα μεγάλο ποταμό· καθώς το κοιτούσα να παίρνει κλίση και να πέφτει στο νερό, σκέφτηκα ότι αυτή ήταν μια υπέροχη, μη-ανατρέψιμη χειρονομία. Μετά το τέλος της ΛΗΞΗΣ, καθώς τα σκηνικά αποσυναρμολογούνταν, έριξα εκείνο το δαχτυλίδι στην αρένα. Αυτή η πράξη με διασκέδασε και εξισορρόπησε την πρώτη μου επίσκεψη στο στάδιο το 2001, όταν, αφού είχα μάθει ότι θα διοργάνωνα τις Τελετές, κατούρησα στο κέντρο του σταδίου σαν ένας σκύλος που σημαδεύει την περιοχή του.