Δημήτρης Παπαϊωάννου - 1990 - THE LAST SONG OF RICHARD STRAUSS

Αυτό ήταν ένα έργο με πολλές πρωτιές. Ήταν η πρώτη μου συνεργασία με τον ιδιοφυή εικαστικό Νίκο Αλεξίου. Ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά την καταλυτική εμπειρία μου ως άμισθου μαθητευόμενου (τελευταίος τροχός της αμάξης) του Robert Wilson. Ήταν η πρώτη μου δουλειά στην οποία χρησιμοποίησα μουσική. (Μυήθηκα στο θεϊκό τραγούδι Im Abendrot του Richard Strauss από ένα αγαπημένο πρόσωπο στο Βερολίνο καθώς γκρεμιζόταν το Τείχος. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ είναι αφιερωμένο σ' αυτόν· μισούσε τα πουλιά, γι' αυτό και ο γυναικείος χαρακτήρας κουρνιάζει σαν πουλί στον ώμο του άνδρα.) Επιπλέον σ' αυτό το έργο για πρώτη φορά εμφανίζεται στη δουλειά μου το μοιραίο στις συναντήσεις των ανθρώπων. Σ' αυτό το έργο χρησιμοποίησα για πρώτη φορά ολόσωμο μακιγιάζ. Αυτό ήταν επίσης το πρώτο έργο που παρουσιάστηκε στο Κτίριο των Καλλιτεχνών - μια κατάληψη που μεταμορφώσαμε με τα ίδια μας τα χέρια σε ένα μικρό θεατρικό χώρο. Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου δουλειές. Είναι επίσης μια από τις πιο προσωπικές μου.
Ένας άνδρας συναντά μια γυναίκα. Αυτός είναι ταξιδιώτης, αυτή είναι ριζωμένη σε ένα μέρος. Αυτός είναι μια γραμμή, αυτή ένας κύκλος - αυτός μονίμως τρέχει, αυτή διαρκώς περιδινήζεται εγγεγραμμένη στο χώρο της. Ένα λευκό τετράγωνο ορίζει τα όρια του χώρου της, μέσα στον οποίον είναι τοποθετημένες επτά γούρνες γεμάτες νερό όπου εκείνη επανειλημμένα προσπαθεί να ξεπλύνει το κόκκινο που λεκιάζει τα χέρια της. Διψασμένος ο άνδρας εισέρχεται στο χώρο της και πίνει από το νερό όπου εκείνη πλένει τα χέρια της. Νιώθει την παρουσία της, μα δεν την βλέπει. Ο άνδρας παγιδεύεται στην κεντρομόλο έλξη της και αυτή του επιτίθεται σαν μαινόμενο πουλί - μ' αυτό τον τρόπο του εμφανίζεται. Το ζευγάρι αγκαλιάζεται σαν από προαιώνιο πόθο. Ανίκανη να ξεφύγει από τη μοίρα της η γυναίκα ξεγυμνώνει το στήθος του, αποκαλύπτοντας το κόκκινο εσωτερικό του. Αυτός στέκεται εκεί εκτεθειμένος, με το μέσα του έξω. Σαν να ξυπνάει από την ονειροπόληση προσπαθεί να σηκώσει την βαλίτσα του αλλά αυτή ανοίγει, αφήνοντας τα κόκκινα έγγραφά του να ξεχυθούν έξω. Την κλείνει και φοράει πάλι το σακάκι του, ξανακρύβοντας τον κόκκινο εαυτό του. Φεύγει τρέχοντας, αφήνοντας τη γυναίκα πίσω να τρίβει μανιασμένα τα χέρια της στις γούρνες με το νερό. Στη φιγούρα που τρέχει φαίνεται τώρα το κόκκινο, σαν χαρακιά.
Οι κινήσεις αυτού του κομματιού εκτελούνται σε πολύ αργό ρυθμό, αντλώντας έμπνευση από τον βωβό κινηματογράφο.
Αυτό ήταν το πρώτο έργο στο οποίο έγινε φανερός ο ηλεκτρισμός που υπήρχε ανάμεσα στην Αγγελική και μένα πάνω στη σκηνή. Αυτός ο σπινθήρας απέδωσε τα μέγιστα στη ΜΗΔΕΙΑ (1993).