Οι εξετάσεις για AIDS του αδερφικού φίλου μου Αλέξη τον έδειξαν οροθετικό. Ο φόβος στοίχειωνε την ερωτική ζωή της γενιάς μου.

Όταν ανεβάσαμε τα ΦΕΓΓΑΡΙΑ (1992) στο θέατρο στην Κατάληψη, είχε έρθει ο Μάνος Χατζιδάκις να δει την παράσταση. Έπειτα απ’ αυτό με προσκάλεσε στο σπίτι του και μου είπε ότι είχε έρθει να δει την παράσταση επειδή έψαχνε ένα χορευτή να χορέψει στην πρώτη ζωντανή παρουσίαση του τελευταίου κύκλου τραγουδιών του, με τίτλο Τα Τραγούδια της Αμαρτίας (μια επιλογή ποιημάτων του Ντίνου Χριστιανόπουλου τα οποία είχε μελοποιήσει). Μου είπε επίσης ότι, αφού είχε δει την παράσταση, δεν ήθελε πλέον ένα χορευτή – ήθελε να πάρω εγώ τα τραγούδια και να τα κάνω ό,τι θεωρούσα πως τους ταίριαζε. Όταν έφυγα από το διαμέρισμά του, δεν περπατούσα, πέταγα. Είχα μεγαλώσει, και γαλουχήσει τις ευαισθησίες μου με τη δική του μουσική του. Ξεκινήσαμε τη συνεργασία, αλλά αρρώστησε και πέθανε. Θεώρησα ασέβεια να συνεχίσω την παραγωγή αμέσως μετά το θάνατό του.
 
Αφού πέρασε κάποιο διάστημα, ήθελα να παρουσιάσω αυτά τα τραγούδια στη σκηνή. Ήταν τραγούδια για τον έρωτα, τη μοναξιά και την απόγνωση των ανδρών. Δεν θα μπορούσα να παρουσιάσω μια παράσταση για κάτι τέτοιο χωρίς να αγγίξω το θέμα του AIDS και έτσι ζήτησα από το Γιώργο Κουμεντάκη να συνθέσει ένα requiem για τους φίλους που είχαμε χάσει, το οποίο θα αποτελούσε το πρώτο μέρος του ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ. Το όραμά μου ήταν να ανοίξει η παράσταση με μια καταιγίδα θανάτου - το REQUIEM - η οποία υποχωρεί και αφήνει πίσω της ένα κόσμο που στάζει και λαμποκοπά και στον οποίο εμφανίζονται και πάλι διστακτικά σημάδια ζωής – τα τραγούδια του Χατζιδάκι.

Δουλέψαμε τη δομή της παράστασης με το Γιώργο Κουμεντάκη, απομονωμένοι για λίγες μέρες σε ένα σπίτι «σκαφτό» στην Οία της Σαντορίνη. Είχα στην φαντασία μου μια μεγάλη σκάλα, πάνω στην οποία θα κυλούσαν σώματα σαν πέτρες. Ξαναθυμήθηκα αυτή την αίσθηση στο 2 (2006). Τον καιρό που έκανα πρόβες για το έργο πέθανε ο Αλέξης. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα πολύ καλά: όταν ήρθε το βράδυ, έκανα σεξ με μανία, προσπαθώντας απελπισμένα να φτάσω σε οργασμό, σε μια απόπειρα να κρατηθώ από τη ζωή, ξορκίζοντας τον φόβο του θανάτου. Αφιέρωσα το έργο στη μνήμη του Αλέξη.

Το ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ ήταν μια εγκατάσταση σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με είκοσι άνδρες και δύο γυναίκες ερμηνευτές, καθώς και τη φιλική συμμετοχή της μυθικής χορογράφου Ζουζούς Νικολούδη, η οποία πλησίαζε τότε στα ογδόντα της. Λάμβανε μέρος επίσης και μια σοπράνο (Τζένη Δριβάλα / Μάτα Κατσούλη) που τραγουδούσε ζωντανά. Αυτό ήταν το πρώτο ελληνικό έργο με θέμα το AIDS. Φέρνω στο μυαλό μου αυτό το έργο πάντα με ενδιαφέρον, παρά τα δύο βασικά του λάθη: παραήταν σοβαροφανές και παραήταν μεγάλο. Πάντως, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είδε τη γενική πρόβα χωρίς να αγανακτήσει, κάτι που το βρίσκω κολακευτικό. Το REQUIEM του Γιώργου Κουμεντάκη είναι, κατά τη γνώμη μου, από τα δυνατότερα έργα που έχει συνθέσει.