• /10
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: SALVATORE DICORATO
    • PROMO TRAILER
  • Έχοντας φτάσει σε αδιέξοδο με τις μεγάλες παραγωγές και όντας θύμα της νοσταλγίας, αποφάσισα να επανέλθω στη μικρή κλίμακα, στο στιλ των ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ (1991). Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ αποτελείτο από έξι μικρές ιστορίες: πέντε νέες και μία παλιά, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (1990). Όλες οι ιστορίες ήταν ανθρώπους που περίμεναν, δέχονταν επισκέψεις και έμεναν πάλι μόνοι.

    Το έργο άνοιγε με μια αλληγορία, τον Ευαγγελισμό, εμπνευσμένη από τον Giotto. Τα κοστούμια ήταν χάρτινα. Ο Αλέκος Γιάνναρος δημιούργησε φωτισμό σχεδόν ψευδαισιακό. Το κομμάτι το ερμήνευε η Ζωή Πανερίτη, της οποίας η τελειομανία ήταν συγκινητική. Η Παρθένος Μαρία ευλογείται και γεννά ένα παιδί, μόνο και μόνο για να της επιστραφεί σαν αιμόφυρτο σφάγιο. Σε μια τελική εξοργισμένη πράξη βλασφήμιας πατά τον κρίνο που της έδωσε ο Ευαγγελιστής Άγγελος. Σε ένα βαθιά προσωπικό επίπεδο αυτό το κομμάτι αναδύθηκε από την ανάγκη μου να εκφράσω το θυμό για τις περιπτώσεις που ενώ ευλογείται κανείς με κάτι υπέροχο, αυτό συχνά αντισταθμίζεται χωρίς προειδοποίηση με έντονο πόνο.

    Το δεύτερο κομμάτι, Η Βουτιά, εμπνέεται από εικόνες του αγαπημένου μου καλλιτέχνη David Hockney και αναδύει μια εντελώς διαφορετική διάθεση - παράξενη και πάλι, αλλά αστεία και εξεζητημένη. Η μουσική του Arvo Pärt είναι ωστόσο θρησκευτική. Στο κομμάτι μια νευρωτική λουόμενη ξαπλώνει δίπλα στην πισίνα και διεγείρεται πέρα από κάθε όριο συγκράτησης από την παρουσία του σερβιτόρου που της σερβίρει ένα cocktail. Με ευχαριστεί να θυμάμαι την τελική εικόνα: η λουόμενη, τυλιγμένη με το πλαστικό σεντόνι που μιμείται το νερό της πισίνας, όρθια πάνω στην chaise longue, φαίνεται σαν μια επιμηκυμένη μορφή που κρατά ομπρελίνο (σαν γυναικεία φιγούρα από ιμπρεσιονιστικό πίνακα). O σερβιτόρος, ντυμένος τώρα δύτης, αιωρείται με το μισό του κορμί μέσα στο υδάτινο ένδυμα της γυναίκας και τα πόδια του στον αέρα, καθώς μοιάζει να βουτά και να κολυμπά στο αιδοίο της.

    Τρίτο κομμάτι στη σειρά είναι τα Σκαλοπάτια (ακόμη ένας θρίαμβος της Αγγελικής Στελλάτου). Το σκηνικό είναι μια κίτρινη σκάλα (μοναδικά σχεδιασμένα από τη Λίλη Πεζανού) μπροστά από μαύρο φόντο. Μια γυναίκα αδυνατεί να την ανέβει, περιμένοντας πάντοτε από έναν άνδρα την βοήθεια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η ιστορία έχει happy ending. Μετά την έλευση και αποχώρηση του τρίτου άνδρα στη σειρά, βρίσκει τελικά το κουράγιο να ανέβει τη σκάλα μόνη της. Ήταν ίσως μια ευχή για την Αγγελική. Το γυναικείο κοινό αγάπησε το κομμάτι.

    Από όλα τα έργα που έχω κάνει, αυτό το τέταρτο μέρος της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΨΑΣ, το Τραγούδι '99, είναι το αγαπημένο μου. Είναι μια απλή εικόνα-εξίσωση: δύο πανομοιότυπες ανδρικές μορφές με μαύρα κοστούμια, σε άσπρο φωτισμένο φόντο, προσπαθούν να μπουν ο καθένας στο δρόμο του άλλου για να συναντηθούν. Για ένα μικρό διάστημα γίνονται ένα και μετά χωρίζονται και πάλι - αυτός που πάντοτε φεύγει αναχωρεί και αυτός που πάντοτε μένει, στέκει και περιμένει ξανά. Το ίδιο ακριβώς concept επαναλήφθηκε στο 2 (2006) με δύο άνδρες που έτρεχαν σε κυλιόμενους διαδρόμους: ένας από αυτούς προσπαθούσε μάταια να πλησιάσει τον άλλο τόσο, ώστε να καταφέρει να ανάψει το τσιγάρο του. Τα λιτά και συγκρατημένα αισθήματα, η συνεσταλμένη προσέγγιση και η έντονη αίσθηση του μοιραίου, μαζί με το δισδιάστατο χαρακτήρα της εικόνας, την αυστηρά ασπρόμαυρη παλέτα και τη χρήση μόνο βασικών ανθρώπινων κινήσεων, όπως το περπάτημα, κάνουν αυτό το έργο πολύ δικό μου. Η χορογραφία έγινε σε μία μέρα. Τέτοια τύχη είναι σπάνια. Μου άρεσε τόσο αυτό το κομμάτι, που ατόφιο το ενσωμάτωσα στο ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (2001), και αντιστάθηκα σκληρά στην παρόρμηση να κάνω το ίδιο την εποχή που συνέθετα το 2 (2006).

    Το πέμπτο κομμάτι ήταν το Ζεϊμπέκικο. Το συνέθεσα για τον Φώτη Νικολάου σε δύο τραγούδια με τη φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη. Η βαρύτητα των τραγουδιών και η δύναμη της φωνής με συνέτριψαν ως χορογράφο. Δεν έπρεπε να το είχα επιχειρήσει ποτέ. Όταν παρουσιάσαμε την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ στο Λονδίνο το 2001, αντικατέστησα τον Ευαγγελισμό και το Ζεϊμπέκικο με δύο κομμάτια από το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (2001) - την Ανθρώπινη Φύση και την Αϋπνία.

    Στο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (1990) τον ανδρικό ρόλο ανέλαβε ο Νίκος Δραγώνας όταν αυτό εντάχθηκε στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ.

1999 / ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ / ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΕΞΙ ΕΡΓΑ / ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ
 
Ευαγγελισμός, Έργο για μια γυναίκα και έναν άνδρα (11.5 λεπτά)
Η Βουτιά, Ντουέτο (11 λεπτά)
Σκαλοπάτια, Έργο για μια γυναίκα και τρεις άνδρες (7.5 λεπτά)
Τραγούδι '99, Ντουέτο (4 λεπτά)
Ζεϊμπέκικο, Σόλο (9 λεπτά)
Το Τελευταίο Τραγούδι -χορογραφία 1990 - Ντουέτο (22 λεπτά)

Συμπαραγωγή με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας
65 λεπτά
Πρεμιέρα: 23 Απριλίου 1999, Θέατρο Χώρα (Αθήνα)
Χορηγός: Υπουργείο Πολιτισμού
Έχει παρουσιαστεί 56 φορές
Απέσπασε Κρατικά Βραβεία Χορού «Καλύτερης Παραγωγής» και «Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας» ( Αγγελική Στελλάτου)

Σκηνοθεσία - Χορογραφία: Δημήτρης Παπαϊωάννου
Σκηνικά - Κοστούμια: Λίλη Πεζανού (στο Τελευταίο Τραγούδι, το σκηνικό είναι του Νίκου Αλεξίου)
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Μακιγιάζ: Άγγελος Μέντης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τίνα Παπανικολάου
Φωτογραφίες: Γιάννης Κανελλόπουλος, Μαριλένα Σταφυλίδου, Salvatore Dicorato
Ήχος: Studio 19
Χειρισμός φωτισμών: Βασιλική Λακταρίδου
Κατασκευή σκηνικών - Διεύθυνση Σκηνής: Τάσος Παπαϊωάννου
Τεχνικοί Σκηνής: Άγγελος Κατσόλιας, Παναγιώτης Λάμπρου, Γιάννης Τσούπας
Ειδικές Σκηνογραφικές Κατασκευές: Αφοί Γαλανόπουλοι
Κατασκευή Κοστουμιών: Ελένη Μελισσάρη
Διεύθυνση Παραγωγής: Σταύρος Γαλάνης
Παραγωγή Εντύπου: Α. Α. Μπάτσας & Συν.
Artwork Εντύπου: Κώστας Μπεκιάρης

Ερμηνευτές:

Γιάννης Γιαπλές (Η Βουτιά, Σκαλοπάτια, Τραγούδι '99)
Νίκος Δραγώνας (Σκαλοπάτια, Το Τελευταίο Τραγούδι, Τραγούδι '99)
Φώτης Νικολάου (Ζεϊμπέκικο, Σκαλοπάτια)
Ζωή Πανερίτη (Ευαγγελισμός)
Τάσος Παπαϊωάννου (Ευαγγελισμός)
Σταυρούλα Σιάμου (Η Βουτιά)
Αγγελική Στελλάτου (Σκαλοπάτια, Το Τελευταίο Τραγούδι)

Μουσική:
Ευαγγελισμός: Giya Kancheli, «Midday Prayers»
Η Βουτιά: Arvo Pärt, «Fratres» for violin, string orchestra and percussion· με τον Gidon Kremer (βιολί)
Σκαλοπάτια: Alexander Scriabin, Piano Concerto Opus 20 in F-sharp minor· με τον Dmitry Kitaenko (πιάνο)
Τραγούδι '99: Richard Strauss, «Morgen», Op. 27, No. 4· με την Jessye Norman (σοπράνο)
Ζεϊμπέκικο: Βασίλης Τσιτσάνης - Γιάννης Παπαϊωάννου· με την Φλέρυ Νταντωνάκη (φωνή) και τον Μάνο Χατζιδάκι (πιάνο)
Το Τελευταίο Τραγούδι: Richard Strauss, «Im Abendrot»· με την Jessye Norman (σοπράνο)

Πού και πότε:

Θέατρο Χώρα - Αθήνα (23 - 25, 28 - 30 Απριλίου - 1 - 2, 5 - 9, 12 - 16, 19 - 23, 26 -30 Μαΐου 1999)
Αρχαίο Ωδείο Πάτρας (5 - 6 Ιουνίου 1999)
Μέρες Θεάτρου 2, Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας - Κύπρος (9 Ιουλίου 1999)
Μέρες Θεάτρου 2, Θέατρο Ριάλτο - Λεμεσός, Κύπρος (13 -14 Ιουλίου 1999)
5ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (26 Ιουλίου 1999)
12ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Κάννες - Γαλλία (10 Δεκεμβρίου 1999)
Θέατρο Χώρα - Αθήνα (14-16, 19 - 23, 26 - 30 Ιανουαρίου - 2 - 3 Φεβρουαρίου 2000)
Riverside Studios - Λονδίνο, Μεγάλη Βρετανία (31 Μαΐου - 4 Ιουνίου 2001)*
Sani Festival - Χαλκιδική (28 Ιουλίου 2001)

*Στο Λονδίνο αντικαταστήθηκαν οι χορογραφίες Ευαγγελισμός και Ζεϊμπέκικο με δύο κομμάτια από το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (2001), που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά: την Ανθρώπινη Φύση (ντουέτο με τον Νίκο Καλογεράκη και τον Φώτη Νικολάου) και την Αϋπνία (σόλο για τον Φώτη Νικολάου).

Το Τραγούδι '99 παρουσιάστηκε στο VideoDance 2000 (διοργάνωση Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), σε video σκηνοθεσία του Γιώργου Λάνθιμου - Θέατρο Ήβη, 13 Ιουλίου 2000.

Το Τραγούδι '99 ερμηνεύτηκε από χορευτές της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (Ταξιάρχης Βασιλάκος, Κυριάκος Χατζηιωάννου) στην παράσταση «Ποιητικές Ερμηνείες ΙΙ» - Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Νίκου Σκαλκωτά, 24 - 28 Ιουνίου 2005.