• /12
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΛΙΛΑ ΣΩΤΗΡΙΟΥ
    • 1/3
      ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
    • 2/3
      PROMO TRAILER
    • 3/3
      TV TRAILER 1
    Previous
    Next
  • Με το 2 επέστρεψα στο χώρο της προσωπικής μου έκφρασης, εξερευνώντας με μανία την πολυδιάστατη, μη αφηγηματική δομή που ανέπτυξα για πρώτη φορά στο ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (2001). Αυτή ήταν η πρώτη μου προσωπική δουλειά χωρίς την ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ, χωρίς την Αγγελική Στελλάτου, μετά τις ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ και με αποκλειστική χρηματοδότηση από τον ιδιωτικό τομέα.

    Οι ακροάσεις για το 2 ήταν εκτενείς και κατέληξα σε 22 άνδρες ερμηνευτές, εκ των οποίων μόνο τρεις είχαν ξαναδουλέψει μαζί μου. Οργάνωσα ένα εντατικό εργαστήριο διάρκειας τεσσάρων μηνών, για να συλλέξω υλικό με θέμα τον κόσμο των ανδρών – ήθελα να συνθέσω μια μπαλάντα για τα αγόρια. Η προσπάθεια να οργανώσω το υλικό σε ένα κομμάτι με συνοχή αποδείχτηκε κόλαση. Ήμουν σε απόγνωση για τουλάχιστον δύο μήνες. Η συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο Βήτα ήταν σωτήρια. Ανακάλυψα με ενθουσιασμό πόσο συντροφική μπορεί να είναι μια ομάδα αποκλειστικά ανδρική. Ήταν πολύ σέξυ.

    Αναλογιζόμενος τώρα την επιτυχία του 2, το ρεκόρ των εισιτηρίων, την διαμάχη και την αναστάτωση που ενέπνευσε στην αθηναϊκή και γενικότερα στην ελληνική κοινωνία, αλλά και την αγάπη και τη γλυκύτητα των σχέσεων μέσα στην ομάδα, συνειδητοποιώ ότι αυτή η παραγωγή ήταν από τις πιο σημαντικές και ευχάριστες εμπειρίες της ζωής μου. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μετά την πρεμιέρα θα άντεχα να παρακολουθήσω και τις 73 παραστάσεις και να κάνω πρόβα τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδομάδα – αντλούσα δύναμη από την απεριόριστη αγάπη μου για το έργο. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό βήμα εδώ ήταν ότι δεν φοβόμουν να κοιτάξω το έργο κατάματα κατά τη διαδικασία της δημιουργίας. Δεν φοβόμουν να κοροϊδέψω ο ίδιος το έργο μου και αυτή η διαδικασία με βοήθησε μάλλον να διατηρήσω καθαρό το βλέμμα και το πνεύμα μου, κρατώντας έτσι ό,τι μου άρεσε και θεώρησα απαραίτητο. Πρέπει να ομολογήσω επίσης ότι είμαι περήφανος που πραγματεύτηκα το θέμα της ανδρικής φύσης με κατανόηση, στοργή αλλά και τον απαραίτητο κυνισμό.

  • Δηώ Καγγελάρη - ειδική παραγγελία για το βιβλίο του DVD του «2»
    «Τώρα σε βρήκα, τώρα μπορώ να πάψω να ζητώ τον εαυτό μου»
    Sarah Kane - Λαχταρώ*

    Μιαν άλλη, κρυφή πλευρά της σελήνης φανερώνει στο 2 ο Δημήτρης Πα­παϊωάννου. Ανδρικές παρουσίες μετατρέπουν τον γυμνό χώρο σε κατοικημένο τόπο: Η σκηνή βάφεται στο γαλάζιο φως των αγοριών και ένας άνδρας μόνος διεισδύει σιγά σιγά σ’ ένα σύμπαν αρρένων. Πάνω σ’ έναν κυλιόμενο διάδρομο, βαλίτσες και ύστερα άνδρες που περνούν και χάνονται. Κυλώντας σε αντίθετες κατευθύνσεις, δύο άγνωστοι διασταυρώνονται φευγαλέα στο άναμμα ενός τσιγάρου. Ανδρικά σώματα–ανθρώπινες νησίδες καταρρέουν στο επικλινές δάπεδο. Δύο «αδειανά» σακάκια, κρεμασμένα στα άκρα της σκηνής, σηματοδοτούν διαφορετικούς όρους συνεύρεσης και κοινής μοναξιάς, καθώς το πρώτο θα φορεθεί από πλήθος συντρόφων, ενώ το δεύτερο θα πέσει βαρύ στον αυστηρά επιλεγμένο «άλλο».

    Η ροή των απρόσμενων συμβάντων εκτυλίσσεται με έναν αφηγηματικό τρόπο που θυμίζει comics. Η κινησιολογία της καθημερινότητας συνυπάρχει με τα χορογραφικά μέρη και η electronica του K.BHTA, με σφήνες από γνωστά μοτίβα, ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς. Στο λογικό εισβάλλει κάθε τόσο το άλογο. Ένας κύριος κυκλοφορεί χωρίς κεφάλι, ένας τύπος πυροβολεί τη γυναικεία γόβα του κι ένας Αδάμ με φύλλο συκής γεύεται το μήλο και την απαγορευμένη γνώση. Το ονειρικό στοιχείο σκαρώνει παιχνίδια με τα τσιρκολάνικα κόλπα, με τα φετιχιστικά αντικείμενα και τις εικόνες από τη μαζική κουλτούρα. Μετακινούμενα επίπεδα και προβολές video πολλαπλασιάζουν τα σκηνικά δεδομένα. Ζωντανά πρόσωπα εισχωρούν στα τηλεοπτικά κουτιά, ένας σκυλάς με λαμέ επιδίδεται στο βέβηλο σουξέ του και μια τεράστια Barbie προσφέρεται στις ανδρικές φαντασιώσεις.

    Άνδρες μεταξύ τους, τρυφεροί και βλάσφημοι, σε ρόλους κοινωνικούς και ιδιωτικούς. Με αθλητικά ρούχα και κοστούμια, με σακίδια και κινητά τηλέφωνα. Στις ώρες των περιορισμών και των παραβάσεων. Σε σπίτια και σε γραφεία με διαχωριστικά, στο στρατό και στο δρόμο, σε δημόσια ουρητήρια, σε γυμναστήρια και χαμάμ. Αγόρια και νεαροί κύριοι, στρέιτ και γκέι, περιθωριακοί και γιάπηδες, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, ερμηνεύονται από είκοσι δύο χορευτές και ηθοποιούς.

    Αν το 2004, ο Παπαϊωάννου υπέγραψε ένα εγχείρημα εθνικών διαστάσεων, με το 2 πιάνει πάλι το νήμα της εσωτερικής καλλιτεχνικής αναζήτησης. Και πηγαίνει με τόλμη στην πρώτη συνάντηση με το πλατύ κοινό (που τον γνώρισε μετά τον ολυμπιακό θρίαμβο) χωρίς να κολακεύει τις κατεστημένες προσδοκίες του, προκαλώντας γλυκά τις κανονιστικές γνώσεις. Η αρμονία των Τελετών δίνει τη θέση της σε σκοτεινότερες πλευρές, σε αρσενικούς που παίζουν μπάλα, παλεύουν, αυνανίζονται και δοκιμάζουν τα όρια της ηδονής και του «κακού», καθώς ενηλικιώνονται μέσα στους μηχανοποιημένους ρυθμούς της μεταμοντέρνας συνθήκης.

    Τότε γιατί αυτός ο γαλάζιος κόσμος κάνει τη συγκίνηση να χτυπάει κόκκινο; Είναι κυρίως, νομίζω, γιατί αυτοί οι άνδρες αποτελούν τελικά «αφαίρεση», και αποσπασμένοι από το σύνολο προσδιορίζουν εν γένει τους ανθρώπους. Υπάρξεις μισές, αναζητούν μέσα στο βιαστικό πλήθος το άλλο τους ήμισυ, τη χαμένη ενότητα της ανθρώπινης φύσης – το «ποιήσαι έν εκ δυοίν» του πλατωνικού Συμποσίου – τότε που δύο άνθρωποι αποτελούσαν ένα ενιαίο κορμί με ένα κεφάλι, δύο πρόσωπα, τέσσερα πόδια κι άλλα τόσα χέρια, και τα φύλα ήταν τρία, το άρρεν (του ήλιου), το θήλυ (της γης) και το «ανδρόγυνον» (του φεγγαριού). Σαν τις τερατώδεις μορφές (τις έχουμε πρωτογνωρίσει σε εννοιακές χορογραφίες) που σχηματίζουν με τα σώματά τους δύο χορευτές ή σαν εκείνους τους «δύο» που σμίγουν ξαφνικά και προσπαθούν να χωρέσουν στο ίδιο ρούχο. Όντα ασυνεχή, κυνηγημένα από τον χρόνο, ταλαντεύονται παθιασμένα στο άδειο στρώμα και ψάχνουν στον έρωτα μια υπόσχεση συνέχειας: «να κρατηθούμε μέσα στη φυγή». Ανά­μεσα σε αμέτρητα σώματα αναζητείς να συναντήσεις αυτό το ένα που θα καθρεφτίσει «την εικόνα του πόθου σου», θα πρόσθετε ο Lacan.

    Αποσπασματικές μνήμες από τα θεάματα της Ομάδας Εδάφους διαπερνούν υπαινικτικά το 2: αρχετυπικές εικόνες από Τα Τραγούδια, το Ενός Λεπτού Σιγή, την Ανθρώπινη Δίψα, από κοινού με την καυστική διάσταση του (τελευταίου θεάματος) Για Πάντα, που συμφιλίωσε την ανάμνηση της ουϊλσονικής μαγείας με ένα σαρκασμό αλμοδοβαρικής τάξεως. Ένας κύκλος τελειώνει, ένας νέος αρχίζει – και από αυτή την άποψη ο αριθμός του τίτλου θα μπορούσε να σημαίνει και την έναρξη της δεύτερης περιόδου. Διπλή είναι και η συγκίνηση, καθώς, συγχρόνως, αναγνωρίζεις στη διαδρομή από την Κατάληψη της Καλών Τεχνών (στις παρυφές του συστήματος) στα κεντρικά θέατρα, και από το Ολυμπιακό Στάδιο στο τεράστιο Παλλάς τον πολύτιμο συνδυασμό ανθρώπινου μέτρου, υψηλής τεχνικής και χειρωνακτικής εργασίας.

    Στο 2, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ζωγραφίζει στο χέρι μια ποιητική ποπ μπαλάντα και αφηγείται ιστορίες για τις πικρές Αρκαδίες των πόλεων και των ημερών μας.

    *Ελληνική μετάφραση του έργου Λαχταρώ: Τζένη Μαστοράκη (νέα ΣΚΗΝΗ, 2003)


    Η Δηώ Καγγελάρη είναι κριτικός θεάτρου, θεατρολόγος και διδάσκει στo Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

    ---

    Κώστας Γεωργουσόπουλος - «Τα Νέα», 23 Μαρτίου 2007
    Ασόδυο: Μια Πικρή Παρωδία

    ...Μου χρειαζόταν αυτός ο μεγάλος πρόλογος για να εκφράσω τον ανεκλάλητο ενθουσιασμό μου για το ιδιοφυές επίτευγμα του Δημήτρη Παπαϊωάννου με τον τίτλο 2. Δεν βιάστηκα να δω την παράσταση. Ήθελα να απολαύσω την αμηχανία πολλών και μη εξαιρετέων, να τους δω να εκτίθενται, να αιφνιδιάζονται, να ξορκίζουν το «κακό». Και πράγματι διασκέδασα, αλλά με απελπισία ανάμεικτη με ευθυμία, και με τις δύο πλευρές της κριτικής αντιμετώπισης. Και με κείνους που αντιμετώπισαν αυτήν την έξοχη κατασκευή γούστου ως γκέι θέαμα και με κείνους που το υπερασπίστηκαν ως γκέι θέαμα. Η συζήτηση μου θύμισε τις βλακώδεις θεωρίες περί του αν η Μόνα Λίζα του Da Vinci είναι άντρας ή γυναίκα και τι τάχα σημαίνει το χαμόγελό της. Σου έρχεται να φωνάξεις: Βρε, κουμπάρε, πρόκειται για Ζωγραφική, πρόκειται για Τέχνη, άνθρωπέ μου, και πριν απ’ όλα υποχρεούσαι, εκτός αν είσαι ο αναίσθητος χωροφύλακας του Lalo που πυροβόλησε έναν ηθοποιό που έπαιζε τον διαρρήκτη, να δεις ένα έργο ως κατασκευή, γιατί αυτό σημαίνει Τέχνη, σημαίνει συνταίριασμα, συναρμογή, σύνθεση συχνά αντίθετων, ακόμη και άσχετων μεταξύ τους υλικών σε μια άλλη ποιότητα. Ο Mallarmé έγραφε πως η ποίηση δεν γίνεται με ιδέες, η ποίηση γίνεται με λέξεις. Έτσι και το θέαμα που συνέθεσε ο Παπαϊωάννου δεν έχει άλλη ιδεολογία από την κίνηση, τον ρυθμό και την εικόνα. Δεν έχει νόημα το τι λέει αλλά πώς το λέει...
     
    Ο Παπαϊωάννου...κατασκεύασε ένα σκηνικό comics με την τεχνική του κινηματογραφικού fondu enchaîné (δηλαδή την τεχνική μια εικόνα να πηγάζει από μία άλλη και να χωνεύεται από την επόμενη) με μια άπειρη ή τείνουσα στο άπειρο άλυσο της ανδρικής μοναξιάς, της έλλειψης επαφής, της ανολοκλήρωτης ή ματαιωμένης συνάντησης μέσα στην αέναη ροή, τη χλαλοή της αγοράς, του γηπέδου, του πολυεθνικού εργοταξίου, των γυμναστηρίων, της εκδρομής, του γλεντιού, του πολέμου, της πληκτικής Κυριακής, της ανέραστης αϋπνίας, του μακάριου ύπνου. Ο Παπαϊωάννου και η τρομερή σε τεχνική και οίστρο ομάδα του φανέρωσε την αρσενική θηλύτητα και την θηλυκή ανδρίδα...αποκρυπτογράφησε ενοχές, αναστολές, ματαιώσεις, φοβίες, ρίσκα, απονενοημένα διαβήματα, υπεκφυγές, μεταμορφώσεις, παρενδυσίες, κρησφύγετα, πτήσεις στο κενό, κατολισθήσεις του εγώ και καταδύσεις στο όνειρο. Και το έργο του είναι ελληνικό!

    …Αυτά τα ανδρείκελα που τρέχουν, σαλτάρουν, κουτρουβαλιάζονται, αδημονούν, αμηχανούν, δέρνονται, αυνανίζονται, συνουσιάζονται με το στρώμα της κλίνης τους, εκλιπαρούν ένα βλέμμα, μια χειραψία, ένα άγγιγμα και δεν τους ευλογεί η τύχη, ο έρως, ούτε καν ο οίκτος, είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας καδραρισμένοι στα παράθυρα της τηλοψίας, παίχτες του Προ­Πο, λουτριέρηδες, τουρίστες, βαστάζοι και διανοούμενοι της φωτιάς. Ο Παπαϊωάννου άπλωσε στο εντυπωσιακό «Παλλάς» μια ένσαρκη σύγχρονη Ζωφόρο, μια κινούμενη Πινακοθήκη όπου ο σύγχρονος Έλληνας προκαλεί τον Έλεο και τον Φόβο, διέρχεται μέσα από τον Έλεο και τον Φόβο και ελεεινός και περίφοβος καταλήγει σε κάποιο στεγνοκαθαριστήριο, αλλά η κάθαρσις έχει μετακομίσει για πάντα στας αιωνίους Μονάς της Τραγωδίας.

    Η πικρή παρωδία του Παπαϊωάννου, καλύτερα η παρατραγωδία του, είναι ο πλέον ειλικρινής καθρέφτης της φαλλοκρατικής κοινωνίας μας που λαχταράει την τρυφερότητα και από έλλειψη τόλμης κάνει την πνοή φρέσκο αέρα σε φανταχτερό μπαλόνι.


    Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος είναι κριτικός θεάτρου, μεταφραστής θεατρικών έργων, ποιητής, δοκιμιογράφος και επίτιμος διδάκτωρ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

    ---

    Νίκος Λεγάκης - «Athens Voice», 23 Νοεμβρίου 2006
    Τι κάνουν τα αγόρια όταν είναι μόνα

    ...Σαν μυστική τελετή, η φρενήρης αλληλοδιαδοχή από πράξεις αναπαράστασης νικάει στα σημεία το βλέμμα, που αδυνατεί να αντισταθεί στη δύναμη της αισθητικής. Nαι, όμορφες εικόνες. H απρόσκοπτη δράση πατάει γερά πάνω στη μουσική του K.BHTA, που δηλώνει παρούσα ακόμη και στις παύσεις της και συνεργεί σε μιαν ατμόσφαιρα σχεδόν κινηματογραφική...

    Tο πολυαναμενόμενο 2 εξορμά σε ακτές του εαυτού, στις οποίες οι περισσότεροι άρρενες έχουμε βρεθεί περιστασιακά ή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, υπερασπίζεται τους κόπους και τους τρόπους μας και επεξεργάζεται, μέσα από τη ματιά του εικονολάτρη δημιουργού του, τις ποιότητες και τα ψεγάδια μας. Στο μέτρο του αποτελέσματος, η παράσταση, ως σύνολο, χαρακτηρίζεται από το δυνατό δέσιμο των συντελεστών της, είτε μιλούμε για τους συνεργάτες είτε για τους ερμηνευτές – πράγμα φυσικό, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τη μακρά περίοδο δουλειάς που έχει προηγηθεί. O Δημήτρης Παπαϊωάννου, κάνοντας χρήση μιας «κουζίνας» που αναμφίβολα γνωρίζει καλά, ενορχηστρώνει ευαισθησίες και δεξιότητες προς μια κατεύθυνση μάλλον απεικονιστική, με αναφορές οι οποίες απλώνονται σε ποικίλες περιοχές και περιόδους των οπτικών τεχνών και παραδίδει μια αφήγηση που επιδέχεται διαφορετικών αναγνώσεων ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις ή τα βιωμένα συναισθήματα του καθενός. O δρόμος προς τη συγκίνηση είναι αναμφισβήτητα ανοιχτός. Tο ζήτημα είναι ποιος και πώς αφήνεται να συγκινηθεί.
    Tι κάνουν τα αγόρια όταν είναι μόνα; Mάλλον ονειρεύονται.

    ---

    Σοφία Φωκά - περιοδικό «Contemporary», Ιούλιος 2007

    Η παράσταση «σωματικού θεάτρου» 2 του Δημήτρη Παπαϊωάννου είναι μία προσωπική οπτική της ανδρικής σεξουαλικότητας και επιθυμίας και της άσκοπης αναζήτησης για «το άλλο μισό». Ένας κυλιόμενος ιμάντας αεροδρομίου κυριαρχεί στη σκηνή όπου μία μοναχική φιγούρα, η οποία μοιάζει να έχει βγει από μία σκηνή της ομάδας DV8 στη δεκαετία του 1980, βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν κόσμο αποκλειστικά αρσενικό, αποτελούμενο από αεροδρόμια, γραφεία, γυμναστήρια, σάουνες και περιβάλλοντα παρμένα από τον κόσμο της οθόνης. Η γυναικεία παρουσία περιορίζεται σε συμβολισμούς χωρίς πραγματική αντα­πόκριση σε πρόσωπα ή πράγματα – μία γιγαντιαία Barbie ή αγόρια­-υβρίδια ντυμένα γυναίκες.

    Το 2 είναι στημένο σε κινηματογραφικό χώρο και χρόνο. Το σκηνικό αναφέρεται στον κόσμο της οθόνης – παιχνίδια video, αθλητικά, τηλεόραση ή θεάματα ολικής καταστροφής, που μπορεί να είναι πόλεμος ή τρομοκρατία. Η παράσταση, στα 90 λεπτά που διαρκεί, ακολουθεί τους κανόνες του κινηματογραφικού mainstream, σαν να ήταν ταινία. Συνοδευόμενοι από μία αδυσώπητη μουσική υπόκρουση που συνέθεσε ο K.BHTA κάνοντας μια συρραφή από ηλεκτρονική μουσική lounge, το θέμα από το Love Story και σκυλάδικα, οι χορευτές κινούνται ακανόνιστα, αλλά με μια συγκλονιστική κομψότητα, άλλοτε γλιστρώντας σε αργή κίνηση και άλλοτε επιταχύνοντας πάνω σε έναν κυλιόμενο διάδρομο. Αυτή η προσομοίωση του κόσμου της οθόνης κατοικείται από ανθρωποειδή με οθόνες τηλεόρασης στη θέση του κεφαλιού, ή cyborgs με ηλεκτρονικές φωνές που μιλούν σε πολλαπλές γλώσσες. Βρισκόμαστε στον δυσλειτουργικό κόσμο των «μη­-χώρων» του Marc Augé, υπερσύγχρονες παγκόσμιες πόλεις όπου η απλή επικοινωνία έχει αντικατασταθεί από των καταναλωτικό κόσμο των πολυκαταστημάτων, του Ίντερνετ και της τηλεόρασης.

    Το ζευγάρωμα κυριαρχεί στη χορογραφία καθώς το μεγαλύτερο μέρος της δράσης αποτελείται από ντουέτα: ένα ζευγάρι χορευτών επιχειρεί να μεταμορφωθεί σε μία μονάδα, αγωνίζεται να χωρέσει στα ίδια ρούχα, να ενωθεί φυσικά, ή να αντιγράψει ο ένας τον άλλον. Παρ’ όλα αυτά, η προσπάθεια των δύο να γίνουν ένα είναι μάταια. Το σεξ, υπόθεση του ενός σε τουαλέτες. Η λαχτάρα για την ένωση ενίοτε οδηγεί σε μελοδραματικά ξεσπάσματα, όπως όταν δύο αγόρια συναντιούνται φευγαλέα σε μία προσπάθεια να ανάψει ο ένας το τσιγάρο του άλλου, πριν τους χωρίσουν πάλι οι κυλιόμενοι διάδρομοι. Αυτή η σκηνή θυμίζει το κινηματογραφικό έργο του Jean Genet, Ένα Tραγούδι της Aγάπης (Un Chant d’amour – 1950), όπου οι φυλακισμένοι ξεφεύγουν από τα όρια της αιχμαλωσίας τους φυσώντας καπνό ο ένας στο στόμα του άλλου, μέσα από μια τρύπα στον τοίχο. Αλλά, σε αντίθεση με τον αθεράπευτο ρομαντισμό του Genet, στον κόσμο του Παπαϊωάννου υπάρχει μόνο σεξ κάτω από το φως ενός γυμνού λαμπτήρα και η μελαγχολία του τσιγάρου που ακολουθεί. Αργότερα, μία φωνή μέσα από κινητό τηλέφωνο (που θυμίζει GPS), η φωνή του εραστή, προσπαθεί να οδηγήσει τον «άλλον» στο σπίτι του, χωρίς φυσικά να το καταφέρει.

    Το αποτέλεσμα αυτού του αποξενωμένου οράματος είναι συναρπαστικό, έχοντας παράλληλα πιάσει το πνεύμα του εποχής. Αντηχεί με ένα ανεξήγητο τρόπο την βαθιά απαισιόδοξη μελέτη του Zygmunt Bauman Ρευστός Έρωτας: Για την Ευθραυστότητα των Ανθρώπινων Δεσμών (Liquid Love: On the Frailty of Human Bonds – 2003). Ο Bauman περιγράφει τις αντικρουόμενες επιθυμίες των σύγχρονων σχέσεων, όπου, ενώ επιχειρούμε να σφίξουμε τους δεσμούς μας, την ίδια ώρα τους κρατάμε χαλαρούς• βλέπει αυτό σαν επίπτωση της καταναλωτικής κοινωνίας, όπου επιθυμούμε την αγάπη, αλλά συγχρόνως έχουμε την ανάγκη να είμαστε ανοιχτοί στην γοητεία των άλλων. Ο δυσλειτουργικός κόσμος του Παπαϊωάννου δεν είναι η κοινότοπη άποψη ενός ναρκισσιστικού ομοφυλόφιλου που είναι αποξενωμένος από το κυρίως ρεύμα, αλλά, όπως υποστηρίζεται με τον Ρευστό Έρωτα, είναι η πανταχού παρούσα συνθήκη του έρωτα σήμερα, η επιθυμία για μια οικειότητα που δεν μπορούμε να πετύχουμε.

    Ο Παπαϊωάννου, έχοντας κερδίσει ευρεία αποδοχή για την σκηνοθεσία και χορογραφία των Τελετών των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, καταλαμβάνει τώρα μία συνήθιστη θέση, όπου το «queer» μοιάζει να έχει μετακινηθεί με ευκολία στην κατηγορία του κυρίως ρεύματος. Τα εισιτήρια των παραστάσεων στο πρόσφατα ανακαινισμένο art deco θέατρο Παλλάς έγιναν ανάρπαστα από την έναρξή τους τον Νοέμβριο, όπου στον ίδιο χώρο βρέθηκαν το ανήσυχο νεανικό κοινό και οι γκριζομάλληδες αστοί της Αθήνας.

    Κατά την διάρκεια της παράστασης θυμήθηκα το πρώτο έργο που είχα δει από την Ομάδα Εδάφους (Τα Τραγούδια – 1991), η οποία είχε συν-­ιδρυθεί από τον Παπαϊωάννου το 1986. Είχα πάει με έναν κοινό φίλο, τον κινηματογραφιστή Αλέξη Μπίστικα, η τελευταία μικρού μήκους ταινία του οποίου, «Το Ξέφωτο» (1993), έχει έναν τυφλό Derek Jarman να διασχίζει το πάρκο του Hampstead Heath. Σκέφτηκα την ανεξίτηλη εικόνα του Παπαϊωάννου, εκείνη των μελαγχολικών φιγούρων που θυμίζουν Magritte, να γλιστρούν προς τα κάτω στο Βυζαντινό-­μπλε φόντο (που θυμίζει το Blue του Jarman – 1993), και αναρωτήθηκα αν τελικά αυτή η ελεγειακή παράσταση της απώλειας αποτελεί έναν ύστατο φόρο τιμής στον Jarman, στον Μπίστικα, που πέθανε τόσο νέος και σε όλους όσους, λόγω του AIDS, έχασαν τη ζωή τους από έρωτα.

    [Ελληνική απόδοση: Μαρία Μεταξάκη - Τίνα Παπανικολάου]


    Η Σοφία Φωκά είναι συγγραφέας, κριτικός, και διδάσκει στο University College for the Creative Arts της Αγγλίας.



2006 / 2 / ΕΡΓΟ ΓΙΑ 22 ΑΝΔΡΕΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ
 
Παραγωγή της Ελληνικής Θεαμάτων
Συνεργασία με τον Κ. ΒΗΤΑ
Πρεμιέρα: 24 Νοεμβρίου 2006, Θέατρο Παλλάς (Αθήνα)
90 λεπτά
Έχει παρουσιαστεί 73 φορές
Απέσπασε πέντε Θεατρικά Βραβεία Κοινού του Αθηνοράματος: «Καλύτερου Σκηνοθέτη» (πρώτο βραβείο - Δημήτρης Παπαϊωάννου), «Καλύτερης Μουσικής» (πρώτο βραβείο - Κ.ΒΗΤΑ), «Καλύτερου Φωτισμού» ( πρώτο βραβείο - Αλέκος Γιάνναρος), «Καλύτερης Παραγωγής» ( δεύτερο βραβείο - Ελληνική Θεαμάτων) και «Καλύτερου Σκηνικού» (τρίτο βραβείο - Λιλη Πεζανού)
Χορηγός: Τράπεζα Πειραιώς
Υποστηρικτής: Dewar’s
Χορηγοί επικοινωνίας: MEGA, NOVA, Best 92.6, Love radio 97.5, Ο Κόσμος του Επενδυτή

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παπαϊωάννου
Μουσική: Κ. ΒΗΤΑ
Σκηνικά: Λίλη Πεζανού
Art Direction - Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέκος Γιάνναρος
Ζωγραφική Επιμέλεια: Μαρία Ηλία
Video: Αθηνά Τσαγγάρη, Matt Johnson
Βοηθός Σκηνοθέτη - Διεύθυνση Καλλιτεχνικής Παραγωγής: Τίνα Παπανικολάου

Βοηθοί Χορογράφοι: Νίκος Δραγώνας, Νίκος Καλογεράκης, Γιώργος Μάτσκαρης
Βοηθός Σκηνοθέτη B: Μαρία Μεταξάκη
Βοηθός Σκηνογράφου: Κωνσταντίνος Κυπριωτάκης
Βοηθός Φωτιστή: Λίνος Μεϊτάνης
Βοηθός Καλλιτεχνικής Παραγωγής: Κάλη Καββαθά

Τεχνική Διεύθυνση - Εκτέλεση Παραγωγής: Κώστας Κεφάλας

Διεύθυνση Σκηνής: Μαρία Γράμψα, Δημήτρης Τριανταφύλλου
Τεχνικοί Σκηνής: Παύλος Γούλας, Κώστας Καρνάκης, Γιώργος Καφετζόπουλος, Μάκης Κυριακόπουλος, Θοδωρής Νικητέας

Προγραμματισμός Κονσόλας Φωτισμού: Τάσος Γλυκός
Χειριστής Κονσόλας Φωτισμού: Φώτης Μπούρης
Xειριστές Follow Spots: Χρήστος Τζιόκας, Λουκάς Σπυρόπουλος

Ηχολήπτης: Κώστας Μιχόπουλος
Βοηθός Ηχολήπτη: Μάριος Καλλέργης

Γλυπτική: Νεκτάριος Διονυσάτος, Κωνσταντίνος Κυπριωτάκης
Εργαστήρι Κατασκευών: Νίκος Καρράς, Κωστής Μαγαράκης, Γιώτα Αποστολοπούλου
Ειδικές Κατασκευές: Ηλίας Σμυρναίος
Κατασκευή Σκηνικού: Αφοί Γαλανόπουλοι Ο.Ε., Lazaridis Scenic Studio
Κατασκευή Κοστουμιών: Γιάννης Ξεσφίγγης, Ι. Φαράντος, Μαρία Βασιλοπούλου
Ειδικές Κατασκευές Κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη
Ηair Styling: Αλέξανδρος Μπαλαμπάνης
Flying System: Δημήτρης Σωτηράκης

Φωτογραφίες: Δημήτρης Παπαϊωάννου, Λίλη Πεζανού, Δέσποινα Σπύρου, Σωκράτης Σωκράτους, Λίλα Σωτηρίου
 
Χορογραφούν - Ερμηνεύουν:
Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Χρήστος Δεληδήμος, Νίκος Δραγώνας, Ευάγγελος Ζαρκάδας, Μανόλης Θεοδωράκης, Νίκος Καλογεράκης, Τάσος Καραχάλιος, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Γιώργος Κοτσιφάκης, Γιώργος Κοψιδάς, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Γιώργος Μάτσκαρης, Μάριος Μεττής, Σάββας Μπαλτζής, Γιάννης Νικολαΐδης, Φοίβος Παπαδόπουλος, Χρήστος Παπαδόπουλος, Tάσος Παπαϊωάννου, Άρης Σερβετάλης, Διογένης Σκαλτσάς, Δρόσος Σκώτης, Παύλος Σταθάκης, Συμεών Τσακίρης, Altin Huta

Μουσική:
Το soundtrack της παράστασης ηχογράφησαν οι μουσικοί:

Τρομπέτα: Ιάσων Βακρινός
Βιολοντσέλο: Βαρβάρα Τσότρα
Μπουζούκι - Mπαγλαμάς: Μανώλης Μιχαλάκης
Κιθάρες - Εlectronics: Κ. ΒΗΤΑ

Programming - Ενορχήστρωση: Κ. ΒΗΤΑ
Sound Engineer: Κωστής Γιαννικόπουλος
Sound Direction: Κωνσταντίνος Σκαλτσάς
Mastering: Κωστής Γιαννικόπουλος, Κ. ΒΗΤΑ

Η ηχογράφηση έγινε στο Studio Headroom, Μετς, Αθήνα.

Το κομμάτι «Άστρο» από το LP Άγρια Χλόη του Κ. BHTA δίνεται με την ευγενική παραχώρηση της εταιρείας Tomorrow Recordings (A Division of Eros Music).

Ακούγονται επίσης:

Τι έχω στο μυαλό μου,
Στίχοι - Μουσική: Συμεών Τσακίρης
Ενορχήστρωση: Κ. ΒHTA

Love Story, Francis Lai
Ενορχήστρωση - Eκτέλεση: Mantovani & Ηis Orchestra

Love Me Tender, Elvis Presley and Vera Matson
Στίχοι: Ken Darby

Μισιρλού, Νίκος Ρουμπάνης
Ενορχήστρωση: Dick Dale

Für Alina, Arvo Pärt
Πιάνο: Alexander Malter

Το 2 του Κ.ΒΗΤΑ κυκλοφόρησε σε CD από την Ελληνική Θεαμάτων - Legend Recordings.

Πού και πότε:
Θέατρο Παλλάς - Αθήνα (24 Νοεμβρίου 2006 - 18 Μαρτίου 2007)

---

2 DVD

Το DVD του 2 κυκλοφόρησε από την Legend Recordings - Modern Times στις 11 Δεκεμβρίου 2007.

Σκηνοθεσία - Παραγωγή: Αθηνά Τσαγγάρη
Μοντάζ: Matt Johnson
Διεύθυνση φωτογραφίας: Σίμος Σαρκετζής
Φωτογραφία: Μάνος Γαστεράτος, Νίκος Ζωιόπουλος, Χρήστος Καραμανής, Κώστας Κεφάλας, Ζωή Μαντά, Σίμος Σαρκετζής, Βίλκα Τζούρας, Αθηνά Τσαγγάρη, Μαρία Χατζάκου
Ηχοληψία: Κώστας Μιχόπουλος
Steadicam: Γίωργος Πετράκης     
Βοηθοί steadicam: Πέτρος Κολαβασίλης + Θόδωρής Κεντρός
Σχεδιασμός - Foley - Μίξη ήχου: Πάνος Τζελέκης
Βοηθός μοντάζ ήχου: Όθωνας Μέντης
Colour Correction - DVD Design - Authoring: Matt Johnson     
Υπότιτλοι: Κυριάκος Καρσεράς, Matheson Bayley      
Εκτέλεση παραγωγής: ΗAOS Films

2 BACKSTAGE

Σκηνοθεσία - Παραγωγή: Αθηνά Τσαγγάρη
Φωτογραφία: Αθηνά Τσαγγάρη, Σίμος Σαρκετζής
Μοντάζ: Matt Johnson
Παραγωγή: HAOS Films

2 RAW

Φωτογραφία: Νίκος Ζωιόπουλος
Ήχος: Κώστας Μιχόπουλος
Παραγωγή: HAOS Films
Γυρίστηκε στις 18/03/07 (η τελευταία παράσταση)

2 FUNKY BEEP και Trailers

Μουσική: K.BHTA από το CD «2»
Σκηνοθεσία - Φωτογραφία: Αθηνά Τσαγγάρη
Μοντάζ - Animation: Matt Johnson
Παραγωγή: HAOS Films

2 SKIES

Σχεδιασμός - Εκτέλεση: Αθηνά Τσαγγάρη, Matt Johnson
Φωτογραφία: Αθηνά Τσαγγάρη
Animation: Matt Johnson
Παραγωγή: HAOS Films

2 ΒΙΒΛΙΟ

Σχεδιασμός: Δημήτρης Παπαϊωάννου, Matt Johnson
Επιμέλεια: Αθηνά Τσαγγάρη, Κυριάκος Καρσεράς
Μεταφράσεις: Κυριάκος Καρσεράς, Μαρία Μεταξάκη, Τίνα Παπανικολάου
Εκτύπωση: Μιχάλης Ορφανός
Ευχαριστούμε θερμά τον Αλέξη Καλοφωλιά
Πρωτότυπα σχέδια: Δημήτρης Παπαϊωάννου
Κείμενα: Κώστας Γεωργουσόπουλος, Δηώ Καγγελάρη, Σοφία Φωκά, Γιώργος Χειμωνάς
Φωτογραφίες: Δημήτρης Παπαϊωάννου, Λίλη Πεζανού, Σωκράτης Σωκράτους, Λίλα Σωτηρίου, Δέσποινα Σπύρου, Δημήτρης Τριανταφύλλου