Δημήτρης Παπαϊωάννου

Η μυθολογία γύρω από τον Δράκουλα με συνάρπαζε πάντα. Η ταινία του Francis Ford Coppola με είχε συγκινήσει πολύ. Στην προσωπική μου ζωή είχα μόλις αντιμετωπίσει το δίλημμα να συνεχίσω να σχετίζομαι ή όχι ερωτικά με κάποιο που μόλις είχε ανακαλύψει ότι είναι οροθετικός. Προτίμησα να φύγω επειδή φοβόμουν. Σκέφτηκα τότε ότι το δίλημμα ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι ήταν σαν την αιώρηση της Mina στον Δράκουλα, ότι μπορούσαμε να δούμε τον Κόμη ως την ενσάρκωση των επικίνδυνων, σκοτεινών και μεθυστικών ερωτικών ενστίκτων και τον Jonathan ως το φως του συμβατικού έρωτα, τον εξημερωμένο σύζυγο ενός πληκτικού «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».

Σχεδίασα τον Δράκουλα ως ένα έργο ολόλευκο. Δεν τη θεωρώ μια επιτυχημένη παράσταση, αλλά ξαναβλέποντάς την την βρίσκω, εκτός από φωτογενή, γεμάτη με ιδέες που μπορούν να εμπνεύσουν (αν και έμειναν ανεξερεύνητες τότε). Ο χαρακτήρας του Δράκουλα χωρίστηκε σε τέσσερα μέρη – τον Κόμη, την Σκιά-Αγγελιοφόρο του, τον Δολοφόνο Λύκο και τον τρυφερό Πρίγκηπα Νυχτερίδα. Η Σκιά ήταν ένας χορευτής (Νίκος Δραγώνας) ντυμένος στα μαύρα που χόρευε συγχρονισμένα με τον Κόμη – κάποτε όμως και ανεξάρτητα από αυτόν. Όλα τα όνειρα που έστελνε ο Δράκουλας ήταν χορογραφημένα πάνω σε κούνιες. Οι ερμηνευτές είχαν μικρόφωνα και οι αναπνοές και οι κραυγές τους παραμορφώνονταν για να επιτείνουν την εφιαλτική ατμόσφαιρα.

Την μουσική συνέθεσε ο Γιώργος Κουμεντάκης, ο οποίος είχε την ευφυή διαστροφή να συνθέσει θρησκευτική μουσική (χορωδιακούς ύμνους) για τις σκηνές του Δράκουλα. Τα κοστούμια, τα οποία είχαμε σχεδιάσει από κοινού με τη Λίλη Πεζανού, ήταν εμπνευσμένα από την δουλειά του Issey Miyake. Η Λίλη είχε την εξαιρετική ιδέα να φτιάξουμε λευκές σιδερένιες δοκούς οι οποίες κατέβαιναν από την οροφή και σχημάτιζαν κεκλιμένους διαδρόμους-γραμμές πάνω στους οποίους οι ερμηνευτές μπορούσαν να χορεύουν.

Ο Jonathan είναι ακόμη ένας άνδρας που εμφανίζεται με μια βαλίτσα στο χέρι. Αυτή ήταν η πρώτη μου συνεργασία με την Κατερίνα Παπαγεωργίου, η οποία ήταν αστραφτερή ως Lucy.

Προσπάθησα να εξισορροπήσω και να συλλάβω τους αντίθετους κόσμους του φωτός και του σκοταδιού χρησιμοποιώντας διαφορετικές ποιότητες και λεξιλόγιο κίνησης για καθέναν από αυτούς. Προσπάθησα να εμφυσήσω ένα νεοκλασικό αέρα για το φως και να ενσωματώσω στο σκοτάδι τις ζωικές κινήσεις Butoh με τις οποίες είμαι εξοικειωμένος. Μπορώ να συγχωρήσω κάποια πράγματα στον εαυτό μου ως σκηνοθέτη, αλλά νιώθω ότι ήμουν εντελώς αποπροσανατολισμένος ως χορογράφος.