Ήταν Αύγουστος του 1986. Ήμουν φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και είχα ήδη μυηθεί στην τεχνική χορού του Erick Hawkins. Συμμετείχα ήδη σε παραστάσεις ως χορευτής εκείνο τον καιρό και μου είχε δοθεί η ευκαιρία να πειραματιστώ ως σχεδιαστής κοστουμιών, σκηνικών και μακιγιάζ. Είχα μόλις γυρίσει από τη Νέα Υόρκη όπου είχα παρακολουθήσει εντατικά μαθήματα της τεχνικής Butoh μέσα σ’ έναν καταιγισμό ερεθισμάτων από την πρωτοποριακή τέχνη της εποχής. Είχα γυρίσει μόνο και μόνο για να μαζέψω τα πράγματά μου και να νοικιάσω ένα μικρό διαμέρισμα ως αποθηκευτικό χώρο, ώστε να μπορέσω να επιστρέψω στη Νέα Υόρκη και να συμμετάσχω σε μια παραγωγή του La MaMa E.T.C. ως ερμηνευτής και χορογράφος. Τη μέρα ακριβώς που αυτά τα σχέδια ναυάγησαν με επισκέφτηκε η Αγγελική Στελλάτου. Βγήκαμε στην ταράτσα και παίξαμε• ήθελα πολύ να της δείξω όσα είχα μάθει στη Νέα Υόρκη. Αν και δεν το ξέραμε εκείνη τη στιγμή, αυτή έμελλε να είναι η πρώτη πρόβα της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ. Παρουσιάσαμε το πρώτο μας έργο, ΤΟ ΒΟΥΝΟ (1987), στο studio της Μαίρης Τσούτη μαζί με άλλα έργα που είχαν χορογραφήσει μαθητές της. Έπειτα αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε το κομμάτι στη Σχολή Καλών Τεχνών. Έπρεπε να βρεθεί ένα όνομα για μας. Ο συμφοιτητής και φίλος μου Ζάφος Ξαγοράρης, αστειευόμενος, πρότεινε το όνομα «ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ» – και έτσι βαφτιστήκαμε. Αργότερα μας επέλεξαν να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στη 2η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου στην Βαρκελώνη. Συνέθεσα για την περίσταση το δεύτερο έργο μας, ΤΟ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ (1987).
Μετά η Αγγελική έφυγε για να σπουδάσει στη Νέα Υόρκη και εγώ γνωρίστηκα με τον Σταύρο Ζαλμά. Έφερα σ' επαφή τον Σταύρο με τη σωματική γλώσσα στην οποία πειραματιζόμουν και ξεκινήσαμε πρόβες. Τότε ζήτησα από τον φίλο μου Βαγγέλη Παπαδάκη, ο οποίος ήταν εργάτης σε οικοδομές εκείνη την εποχή, να συμμετάσχει στο έργο που γεννιόταν σιγά- σιγά – ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ Ι (1988). Το πρωτοπαρουσιάσαμε στην Ελευσίνα μαζί με ΤΟ ΒΟΥΝΟ (η Αγγελική είχε επιστρέψει εν τω μεταξύ από τη Νέα Υόρκη). Η ανταπόκριση του κοινού ήταν ενθαρρυντική. Μας επέλεξαν και πάλι να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας στη Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου, αυτή τη φορά στη Μπολόνια, και έτσι συνέθεσα ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΙΙ (1988), με κύριο πρόσωπο την Αγγελική. Λάβαμε πολύ καλές κριτικές στη Μπολόνια και παρουσιάσαμε τα δύο έργα μαζί σε μια βραδιά στην Αθήνα, με μεγάλη επιτυχία.
Λίγο αργότερα με πλησίασε ο Νίκος Αλεξίου και μου πρότεινε να συνθέσω ένα έργο για μια εγκατάστασή του με επτά γούρνες γεμάτες νερό· βρήκα την πρόταση ενδιαφέρουσα αλλά είχα ήδη πάρει την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα. Είχα ζητήσει από τον Robert Wilson να παρακολουθήσω τις πρόβες του ως άμισθος ασκούμενος βοηθός και μου είχε απαντήσει με μια πρόσκληση να πάω στο Αμβούργο για την προετοιμασία του έργου The Black Rider: The Casting of the Magic Bullets (1990). Βρέθηκα λοιπόν να παρακολουθώ τον Robert Wilson, τον Tom Waits και τον William S. Burroughs να συνεργάζονται στη δημιουργία αυτού του έργου. Έζησα από κοντά τη συνεργασία, και είδα τον τρόπο που οργανώνεται και εκτελείται μια τεράστια παραγωγή. Και όλα αυτά στην Γερμανία. Ο Wilson με προσκάλεσε ως stand-in για τα φώτα στην παραγωγή του Οrlando (1989) στο Βερολίνο. Έτσι πήγα στο Βερολίνο και, όσο ήμουν εκεί, έπεσε το Τείχος και εγώ ερωτεύτηκα για τρίτη φορά στη ζωή μου· ο έρωτάς μου ήταν αυτός που μ’ έφερε για πρώτη φορά σ’ επαφή με το έργο του Richard Strauss τα Τέσσερα Τελευταία Τραγούδια (Vier letzte Lieder, 1948). Όλα αυτά σε ένα διάστημα δύο μηνών. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, η Μαίρη Τσούτη μου πρότεινε να λάβω μέρος σε ένα project της στο Πανεπιστήμιο του ΜΙΤ στη Βοστώνη. Έμεινα εκεί για δύο μήνες. Τη χαραυγή μιας από τις τελευταίες μέρες μου εκεί, καθώς άκουγα για πολλοστή φορά τα Τέσσερα Τελευταία Τραγούδια του Strauss, συνέθεσα στο μυαλό μου ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (1990).
Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, για να ανεβάσω ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος. Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Το σύμπαν του Robert Wilson είχε πυροδοτήσει μια έκρηξη μέσα μου – ήταν μια αποκάλυψη. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμουν το θεατρικό χώρο και τη θεατρική πράξη είχε αλλάξει ριζικά. Η ένταση των εμπειριών μου άρχισε να διοχετεύεται στην τέχνη μου μετά από τον τυφώνα των προσωπικών, καλλιτεχνικών και ιστορικών γεγονότων που με συνεπήραν στο Βερολίνο. Η σύνθεση του ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΤΟΥ RICHARD STRAUSS δεν πήρε πάνω από δύο βδομάδες και αποδείχτηκε η πρώτη μεγάλη μας επιτυχία. Είχαμε μόλις αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε ότι συγκροτούσαμε ομάδα. Τότε ο Γρηγόρης Λαγός, συμφοιτητής μου από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, πρότεινε να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας στην «κατάληψη» που ήταν γνωστή ως Κτίριο Καλλιτεχνών (γωνία 3ης Σεπτεμβρίου 42 και Πολυτεχνείου). Η Αγγελική, ο Σταύρος, ο Νίκος Αλεξίου και εγώ, δουλεύοντας με τα χέρια μας, μεταμορφώσαμε τέσσερα μεγάλα δωμάτια του κτιρίου σε ένα μικρό εναλλακτικό θέατρο. Παρουσιάσαμε ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ εκεί, πριν ξεκινήσουμε για μια μικρή περιοδεία ανά την Ελλάδα (το κομμάτι είχε διάρκεια μόλις 22 λεπτά). Μετά συνέθεσα άλλα δύο κομμάτια ( ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΧΟΥΣ) ένα με τον Σταύρο και ένα με τον Βαγγέλη, πάντα σε συνεργασία με τον Νίκο Αλεξίου. Αυτή η νέα τριλογία, με τίτλο ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (1991), έκανε πρεμιέρα στο νέο μας θέατρο. Η προσέλευση του κοινού ήταν μια τεράστια έκπληξη. Ήταν απίστευτο: είχαμε γίνει must στην αθηναϊκή καλλιτεχνική κοινωνία. Αυτό ήταν το πραγματικό σημείο αφετηρίας της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ και ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ λειτούργησαν ως το πρώτο μανιφέστο της ηθικής και καλλιτεχνικής μας προσέγγισης στο θέαμα. Ήταν ένα υβρίδιο, οπωσδήποτε παράξενο, κάπως γοητευτικό για μας και μάλλον πρωτότυπο για την εποχή.
Είχα περάσει από τη ζωγραφική στο χορό για όλους τους λάθος λόγους, όσο σημαντικοί και αν ήταν. Ασκώντας έντονα το σώμα μου είχα καταφέρει να εξισορροπήσω κάπως την εγκεφαλικότητά μου και την υπερχειλίζουσα συναισθηματική μου προσέγγιση στη ζωή. Η αμεσότητα και η ένταση της επικοινωνίας που έχει ένας καλλιτέχνης με το κοινό του όταν χορεύει φαινόταν να μου ταιριάζει πιο πολύ. Ως δημιουργός comics είχα ήδη βρει μια δυναμική επικοινωνίας με το κοινό και δεν είχα απομονωθεί σε γκαλερί και ιδιωτικές συλλογές όπου συνήθως καταδικάζονται οι εικαστικοί. Μόνο με την ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ, στον κόσμο της σκηνικής τέχνης, ανακάλυψα τον καλύτερο τρόπο για να εκφραστώ ως καλλιτέχνης. Η ανάγκη μου για συνεργασία γειωνόταν πολύ περισσότερο με το χορό παρά με τη ζωγραφική. Είχα βρει το έδαφός μου. Αυτό ήταν το κατάλληλο για να ζωγραφίσω ως ζωγράφος· αυτό ήταν το κατάλληλο για να πω τις ιστορίες μου ως δημιουργός comics και αυτό ήταν το κατάλληλο πλαίσιο για να υπάρξω ως ερμηνευτής. Επιπλέον, όπως θα ανακάλυπτα με τον καιρό, αυτή ήταν η κατάλληλη συνθήκη για να εμπνέω ανθρώπους. και αυτό έκανα, για 17 χρόνια, διατηρώντας την ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ ως το καταφύγιο των καλύτερων αγέννητων ιδεών μου, ως το λιμάνι που μου προσέφερε την δυνατότητα της ελάχιστης έκπτωσης στα ιδανικά μου και ως το λίκνο της θερμότερης πίστης και αγάπης που μπορούσα να εμπνεύσω και να μεταγγίσω σε μια ομάδα .Ήταν πιθανόν η απόλυτη θεραπεία μου, ο δικός μου μικρόκοσμος.
Φαινόταν φυσικό τότε, όσο εξωπραγματικό και αν φαίνεται τώρα, ότι παρά την απόλυτη απουσία χρηματικών πόρων, τόσοι πολλοί καλλιτέχνες με διαφορετική προέλευση δούλεψαν τόσο σκληρά, επένδυσαν τόσο πολύ, ανακάλυψαν την κλίση τους και τον επαγγελματισμό τους πάνω στην πράξη, κρατήθηκαν ενωμένοι τόσα χρόνια και κατάφεραν να φτιάξουν μια κατάσταση, μια ιδέα, που γέννησε μια καινούργια γλώσσα, που επηρέασε το τοπίο των σκηνικών τεχνών στο χώρο μας. Αυτό το πνεύμα τροφοδότησε το μεγαλύτερο επίτευγμα της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ: τη δημιουργική ομάδα που συνέθεσε τις ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ. Δεν έχει σημασία που η ομάδα διαλύθηκε επίσημα πριν από το 2004. Άνθρωποι ήρθαν και έφυγαν, υπήρξε μπόλικο δράμα, παρεξηγήσεις και ζευγαρώματα. Προσπάθησα να κρατήσω τις ισορροπίες υποστηρίζοντας τις σχέσεις αγάπης και αποφεύγοντας τις συγκρούσεις, κάτι που κάποιες φορές αποδείχτηκε καταστροφικό, κυρίως για την συναισθηματική μου γαλήνη. Μετά την παραγωγή της ΜΗΔΕΙΑΣ (1993), η μεγιστοποίηση της επιτυχίας της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ και οι παραγγελίες που άρχισαν να έρχονται όξυναν τις ικανότητες της ομάδας, μετατρέποντάς μας κατά κάποιο τρόπο σε commandos καλλιτεχνικής παραγωγής. Εγώ σταδιακά παγιδεύτηκα καλλιτεχνικά και συναισθηματικά σε αυτό που είχα δημιουργήσει. Λίγο πριν από την παραγωγή της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΨΑΣ (1999) ένιωσα την έλευση μιας κρίσης. Το 2000 η κρίση έφτασε και οδήγησε σε μια ανεπανόρθωτη ρωγμή στη σχέση μου με την Αγγελική. Συνέθεσα το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (2001), και η Αγγελική έφυγε από την ομάδα. Ήταν η ώρα της αλλαγής και, έπειτα από 17 χρόνια, η ώρα του τέλους της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ.
Η ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ ιδρύθηκε το 1986 από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και την Αγγελική Στελλάτου. Μέχρι το 2002, κλείνοντας έναν κύκλο 16 ετών, παρουσίασε 17 έργα σε σύλληψη, σκηνοθεσία, χορογραφία και παραγωγή του Δημήτρη Παπαϊωάννου, και πραγματοποίησε 340 παραστάσεις.
Συνεργασίες της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ
Στη μουσική και τους ήχους:
Παύλος Αβούρης (Ήχοι - ΜΗΔΕΙΑ, ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΦΕΓΓΑΡΙΑ - ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ)
Κωνσταντίνος Βήτα - K. BHTA (Μουσική - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ)
Μιχάλης Εμπέογλου (Ήχοι - ΔΩΜΑΤΙΟ Ι, ΔΩΜΑΤΙΟ ΙΙ)
Δημήτρης Ιατρόπουλος (Ήχοι - ΔΩΜΑΤΙΟ Ι, ΔΩΜΑΤΙΟ ΙΙ, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ RICHARD STRAUSS)
Δημήτρης Καραγεώργος (Μουσική - ΤΟ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ)
Γιώργος Κουμεντάκης (Μουσική - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ, Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΆΡΤΑΣ, Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, TΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ, ΦΕΓΓΑΡΙΑ - ΣΑΠΦΩ, Ήχοι - ΦΕΓΓΑΡΙΑ - ΣΑΠΦΩ)
Βασίλης Κουντούρης - Studio 19 (Ήχοι - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ)
Κώστας Μπόκας (Μουσική - ΤΟ ΒΟΥΝΟ)
Κώστας Μπώκος – Studio 19 (Ήχοι - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ)
Ιάννης Ξενάκης (Μουσική - ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΞΕΝΑΚΗ - ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΙΣΧΥΛΟΥ)
Μάνος Χατζιδάκις (Μουσική - ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ)
Στα σκηνικά και κοστούμια:
Νίκος Αλεξίου (Σκηνικά - ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ RICHARD STRAUSS, TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΜΗΔΕΙΑ)
Ζάφος Ξαγοράρης (Σκηνικά - ΤΟ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ)
Γιάννος Ξενής (Κοστούμια - ΜΝΗΜΕΙΟ)
Μιχάλης Παπαντωνάκης (Βοηθός Σκηνογράφου - ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ)
Νίνα Παππά (Σκηνικά - ΤΟ ΒΟΥΝΟ)
Λίλη Πεζανού (Σκηνικά - Κοστούμια - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ, ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ, ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΞΕΝΑΚΗ - ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΙΣΧΥΛΟΥ• Σκηνικά - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ)
Σωκράτης Σωκράτους (Σκηνικά - Κοστούμια - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ)
Στα φώτα:
Αλέκος Γιάνναρος (Σχεδιασμός Φωτισμών - Ανθρώπινη Δίψα, Δράκουλας, Ενός Λεπτού Σιγή, Η Καταιγίδα, Ορέστεια Ξενάκη - Ακολουθία Αισχύλου)
Εμμανουήλ Κουτσουρέλης (Σχεδιασμός Φωτισμών - ΔΩΜΑΤΙΟ Ι, ΔΩΜΑΤΙΟ ΙΙ)
Γιούλα Κρανιώτη (Σχεδιασμός Φωτισμών - ΦΕΓΓΑΡΙΑ)
Βασιλική Λακταρίδου (Σχεδιασμός Φωτισμών - ΜΗΔΕΙΑ, ΜΝΗΜΕΙΟ)
Ελευθερία Ντεκώ (Σχεδιασμός Φωτισμών - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ)
Παναγιώτης Μανούσης (Σχεδιασμός Φωτισμών - ΜΗΔΕΙΑ)
Λίνος Μεϊτάνης (Βοηθός Φωτιστή - ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ, Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΞΕΝΑΚΗ - ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΙΣΧΥΛΟΥ)
Στο μακιγιάζ:
Άγγελος Μέντης (Σχεδιασμός Μακιγιάζ - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ, ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ, ΜΗΔΕΙΑ, ΜΝΗΜΕΙΟ, Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΞΕΝΑΚΗ -ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΙΣΧΥΛΟΥ, ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ)
Στην τεχνική διεύθυνση:
Τάσος Παπαϊωάννου (Τεχνικός Διευθυντής - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ)
Στην χορογραφία – σκηνοθεσία:
Φώτης Νικολάου (Βοηθός Χορογράφος - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ)
Τίνα Παπανικολάου (Βοηθός Σκηνοθέτη - σε όλες της παραγωγές της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ από το 1993)
Αγγελική Στελλάτου (Βοηθός Χορογράφου - ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, ΜΗΔΕΙΑ• Βοηθός Σκηνοθέτη - ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ)
Τις παραστάσεις της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ ερμήνευσαν:
Τάσος Αλεξιάδης, Χρήστος Αλιφέρης, Γιώργος Βουτυρόπουλος, 'Ολγα Γερογιαννάνκη, Γιάννης Γιαπλές, Κώστας Γράβος, Μάρω Γρηγορίου, Γιάννης Δέμης, Βάλια Δημητρακάκη, Δώρος Δημοσθένους, Γιάννης Διαμαντόπουλος, Νίκος Δραγώνας, Τζένη Δριβάλα, Σταύρος Ζαλμάς, Πωλ Ζαχαριάδης, Αλφρέδος Ζήνης, Άρης Θεοδωρόπουλος, Γιάννης Θεοχαρόπουλος, Αντώνης Ιορδάνου, Κώστας Ιωαννάτος, Νίκος Καλογεράκης, Ανδρέας Καρακότας, Γιώργος Καρδάκος, Γίτσα Καρελλά, Δημήτρης Κασιάρης, Μάτα Κατσούλη, Νίκος Κόδρος, Παναγιώτης Κοτρωνάρος, Αντώνης Κουτρουμπής, Νικόλας Κυπαρισσός, Μιχάλης Λαγκουβάρδος, Γρηγόρης Λαγός, Ελευθερία Λαγουδάκη, Όλια Λαζαρίδου, Παναγιώτης Λάμπρου, Πηγή Μαραγκοπούλου-Σεϊρλή, Γιώργος Μάτσκαρης, Άγγελος Μέντης, Στάθης Μερμίγκης, Βασίλης Μήτσιου, Θωμάς Μιχαηλίδης, Παναγιώτης Μίχας, Πέτρος Μπάζος, Δημήτρης Μπακάλης, Χρήστος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπουραζάνης, Άντζελα Μπρούσκου, Μιχάλης Ναλμπάντης, Αλέξανδρος Νιάγκος, Στέφανος Νικολαΐδης, Φώτης Νικολάου, Ζουζού Νικολούδη (ειδική εμφάνιση), Γιάννης Νταλιάνης, Ντίνος Ξανθόπουλος, Ζωή Πανερίτη, Κατερίνα Παπαγεωργίου, Βαγγέλης Παπαδάκης, Κωστής Παπαδάκης, Μιχάλης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Τάσος Παπαϊωάννου, Ελισάβετ Παπακωνσταντίνου, Τίνα Παπανικολάου, Μιχάλης Παπαντωνάκης, Γιάννος Περλέγκας, Φωτεινή Πίττα, Γιάννης Ποταμούσης, Τάκης Πουλόπουλος, Μάτα Σακκά, Ξένια Σεβαστού, Σταυρούλα Σιάμου, Θανάσης Σολωμός, Φώτης Σπύρος, Αγγελική Στελλάτου, Δημήτρης Σωτηρίου, Γιώργος Ταβουλάρης, Νίκος Ταζάρτες, Έλενα Τοπαλίδου, Κώστας Τσιβελέκας, Δήμος Τσιγκάκος, Γιάννης Τσούπας, Νίκος Χατζής, Hamilton Monteiro
Φωτογράφοι παραγωγών της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ:
Ν. Γιαννακόπουλος, Ξενοφών Δημητρόπουλος, Νίκος Δραγώνας, Γιάννης Κανελλόπουλος, Νίκος Κατσουλάρης, Πάνος Κοκκινιάς, Αλέξης Μπίστικας, Αλέξανδρος Νιάγκος, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Τίνα Παπανικολάου, Λίλη Πεζανού, Πλάτων Ριβέλλης, Δάφνη Ρόκου, Μαριλένα Σταφυλίδου, Ανδρέας Σχοινάς, Σωκράτης Σωκράτους, Λίλα Σωτηρίου, Μ. Τσιμπερόπουλος, Ντίνα Τσίχλη, Daniel Anast, Salvatore Dicorato, Stefanos
Συμπαραγωγές:
Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας (ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ)
Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ)
Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ)
Η παραγωγή ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ έγινε σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο.
Αναθέσεις έργων:
Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (ΜΝΗΜΕΙΟ)
Ίδρυμα Ιωάννη και Ευτέρπης Τοπάλη του Πανεπιστημίου Πατρών (ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ RICHARD STRAUSS)
Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Ορέστεια Ξενάκη – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΙΣΧΥΛΟΥ)
Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΆΡΤΑΣ)
Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (ΜΗΔΕΙΑ)
Φεστιβάλ Άργους (ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ)
Εμφανίσεις
Στην Ελλάδα, η ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ εμφανίστηκε στα εξής Φεστιβάλ:
1990
1ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Εκφραστικού Χορού, Θέατρο Φιρκά (Χανιά) - ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ RICHARD STRAUSS
1995
Φεστιβάλ Επιδαύρου, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου - ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΞΕΝΑΚΗ - ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΙΣΧΥΛΟΥ
1996
2ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Αμφιθέατρο Κάστρου - ΜΗΔΕΙΑ
4ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Εκφραστικού Χορού, Θέατρο Ανατολικής Tάφρου, (Χανιά) - ΜΗΔΕΙΑ
1η Συνάντηση για το Μουσικό Θέατρο (Αρχαία Δημητριάδα, Βόλος) - ΜΗΔΕΙΑ
Φεστιβάλ Άργους, Αρχαίο Θέατρο Άργους - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ
Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, Αρχαίο Ωδείο Πατρών - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ Γκριμμ
1997
Θεατρική Άνοιξη Θεσσαλονίκη, Θέατρο Αμαλία - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ
3ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Αποθήκη Λιμενικού - ΜΝΗΜΕΙΟ
1998
4ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Αμφιθέατρο Κάστρου - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ
12ο Αναγεννησιακό Φεστιβάλ Ρεθύμνου - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ
1999
5ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Αμφιθέατρο Κάστρου - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ
2000
VideoDance 2000, Θέατρο Ήβη (Αθήνα) - ΜΝΗΜΕΙΟ και ΤΡΑΓΟΥΔΙ '99 (χορογραφία από την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ)
2001
Sani Festival (Χαλκιδική) - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ
7ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Αμφιθέατρο Κάστρου - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Στην Ελλάδα, η ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ εμφανίστηκε στους εξής χώρους:
1987
Ελεύθερο Κέντρο Τεχνών (Αθήνα) - ΤΟ ΒΟΥΝΟ
Χάλκη - ΤΟ ΒΟΥΝΟ, ΤΟ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ
Σχολή Καλών Τεχνών (Αθήνα) - ΤΟ ΒΟΥΝΟ, ΤΟ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ
1988
Παλαιό Εργοστάσιο Σαπωνοποιίας Ελευσίνας - ΤΟ ΒΟΥΝΟ, ΔΩΜΑΤΙΟ Ι
«Εργοστάσιο» (Αθήνα) - ΔΩΜΑΤΙΟ Ι, ΔΩΜΑΤΙΟ ΙΙ
1990
Πανεπιστήμιο Πατρών - ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ RICHARD STRAUSS
Ανεμοθέατρο (Μύκονος) - ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ RICHARD STRAUSS
Εργαστήριο Ανδρέα Θεοδωράκη (Ρέθυμνο) - ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ RICHARD STRAUSS
1991
Κτίριο Καλλιτεχνών (Αθήνα) - TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Θέατρο Πέτρα (Πετρούπολη, Αθήνα) - TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
1992
Κτίριο Καλλιτεχνών (Αθήνα) - ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ
1993
Αλεξανδρούπολη - TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Κομοτηνή - TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Ιωάννινα - TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Κατερίνη - TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
1994
Θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ (Αθήνα) - ΜΗΔΕΙΑ
Υψικάμινος (Πάτρα) - ΜΗΔΕΙΑ
Αρχαίο Θέατρο Άργους - ΜΗΔΕΙΑ
1995
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Δημήτρη Μητροπούλου - Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΆΡΤΑΣ
Παλαιό Εργοστάσιο ΔΕΗ (Νέο Φάληρο, Αθήνα) - ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
1996
Φέρρες - ΜΗΔΕΙΑ
Κομοτηνή - ΜΗΔΕΙΑ
Αμφιθέατρο Μελίνα Μερκούρη (Βέροια) - ΜΗΔΕΙΑ
Θέατρο Δάσους (Θεσσαλονίκη) - ΜΗΔΕΙΑ
Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη (Αθήνα) - ΜΗΔΕΙΑ
Ινστιτούτο Goethe (Αθήνα) - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ
Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη (Αθήνα) - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ
1997
Δημοτικό Θέατρο Αθηνών - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ
Δημοτικό Θέατρο Βέροιας - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΓΚΡΙΜΜ
Θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ (Αθήνα) - ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Δημήτρη Μητροπούλου - Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
Θέατρο Ιλίσια (Αθήνα) - Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
1999
Θέατρο Χώρα (Αθήνα) - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ
Αρχαίο Ωδείο Πάτρας - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ
2000
Θέατρο Χώρα (Αθήνα) - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ
Δημοτικό Θέατρο Παπάγου (Αθήνα) - ΜΗΔΕΙΑ
Θέατρο Νίκος Καζαντζάκης (Ηράκλειο) - ΜΗΔΕΙΑ
2001
Θέατρο Ήβη (Αθήνα) - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
2002
Δημοτικό Θέατρο Παπάγου (Αθήνα) - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Η ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ εμφανίστηκε στα εξής διεθνή Φεστιβάλ:
1987
3η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου (Βαρκελώνη, Ισπανία) - ΤΟ ΒΟΥΝΟ, ΤΟ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ
1988
4η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου (Μπολόνια, Ιταλία) - ΔΩΜΑΤΙΟ Ι, ΔΩΜΑΤΙΟ ΙΙ
1992
ΕΧΡΟ ’92 (Σεβίλλη, Ισπανία) - TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
6η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου (Βαλένθια, Ισπανία) - TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
1993
Φεστιβάλ Santarcangelo (Santarcangelo, Ιταλία) -TΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
1998
EXPO ’98, Anfiteatro na Doca (Λισσαβώνα, Πορτογαλία) - ΜΗΔΕΙΑ
8η Μπιενάλε Χορού της Λυών («Mediterranea»), Théâtre de la Croix-Rousse (Γαλλία) - ΜΗΔΕΙΑ
Μέρες Θεάτρου 1, Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας (Κύπρος) - ΜΗΔΕΙΑ
Μέρες Θεάτρου 1, Αμφιθέατρο Παττίχειο (Λάρνακα, Κύπρος) - ΜΗΔΕΙΑ
1999
12ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καννών (Γαλλία) - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ
Μέρες Θεάτρου 2, Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας (Κύπρος) - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ
Μέρες Θεάτρου 2, Θέατρο Ριάλτο (Λεμεσός, Κύπρος) - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ
2000
12ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Κωνσταντινούπολης, Atatürk Cultural Centre, Grand Hall (Τουρκία) - ΜΗΔΕΙΑ
Φεστιβάλ Ιερουσαλήμ - DancEuropa, Gerard Bechar Theatre (Ιερουσαλήμ, Ισραήλ) - ΜΗΔΕΙΑ
DancEuropa, Suzanne Dellal Center (Τελ Αβίβ, Ισραήλ) - ΜΗΔΕΙΑ
Φεστιβάλ Σαν Μαρίνο - ΜΗΔΕΙΑ
Οι διεθνείς εμφανίσεις της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ έγιναν στα εξής θέατρα:
1993
Koninklijke Nederlandse Schouwburg (Αμβέρσα - Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1993, Βέλγιο) – ΜΗΔΕΙΑ
1998
Riverside Studios (Λονδίνο, Μεγάλη Βρετανία) - ΜΗΔΕΙΑ
Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο (Λεμεσός, Κύπρος) - ΜΗΔΕΙΑ
1999
Anderson Center for the Arts, Concert Theater, Binghampton University (Νέα Υόρκη) - ΜΗΔΕΙΑ
Performing Arts Center, Albany University (Νέα Υόρκη) - ΜΗΔΕΙΑ
The Performing Arts Center, Purchase College (Νέα Υόρκη) - ΜΗΔΕΙΑ
2001
Riverside Studios (Λονδίνο, Μεγάλη Βρετανία) - ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ
Συμμετοχή της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ σε παραγωγές όπερας:
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ (παραγωγή του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, 1999)
LA SONNAMBULA (παραγωγή του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, 2000)
Η ΟΜΑΔΑ ΕΔΑΦΟΥΣ τιμήθηκε με τα εξής βραβεία:
ΜΗΔΕΙΑ (1993)
Κρατικό Βραβείο Χορού «Καλύτερης Χορογραφίας»
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΨΑ (1999)
Κρατικά Βραβεία Χορού «Καλύτερης Παραγωγής» και «Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας» (Αγγελική Στελλάτου)
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (2001)
Κρατικό Βραβεία Χορού «Καλύτερης Παραγωγής»
Χορηγοί ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ
Τακτικοί Χορηγοί:
Υπουργείο Πολιτισμού (1992-2001)
Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου (1991-2001)
Χορηγοί:
Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς
ΔΕΗ
Εθνικό Θέατρο
Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας
Εθνική Τράπεζα Ελλάδος
Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων
MEGA
Όμιλος Επιχειρήσεων Μαρινόπουλος
Όμιλος Εταιριών ΙΝΤΡΑΚΟΜ
Οίκος ΝΙΚΟΤΙΑΝ
Εκδόσεις ΙΣΤΟΣ
Κορρές Φυσικά Προϊόντα
LEXIKON
Μουσική και Μουσικοί
Τάσος Μελετόπουλος
Αrtisti Italiani
