Η ΜΗΔΕΙΑ ήταν μια παραγγελία του Σπύρου Μερκούρη, αδελφού της Μελίνας. Τη νύχτα που η Μελίνα παρακολούθησε την παράσταση των ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ (1991), ήλθε στα παρασκήνια, ανέβασε τα πόδια της στο τραπέζι, άναψε ένα τσιγάρο και είπε: «Αυτού του είδους το κρασί θα ήθελα να εξαγάγω». Δύο χρόνια αργότερα και ενώ ετοιμαζόμασταν για τη φωτογράφηση στο πλαίσιο της προώθησης της ΜΗΔΕΙΑΣ, το ραδιόφωνο ανακοίνωσε το θάνατό της.

Η διανομή της ΜΗΔΕΙΑς ήταν διαφορετική αρχικά. Εγώ θα έπαιζα τη Μήδεια, ο Σταύρος Ζαλμάς τον Ιάσονα και η Αγγελική το ρόλο της Γλαύκης. Ο Σταύρος έφυγε από την ομάδα έπειτα από κάνα δυο πρόβες και οι υπόλοιποι αλλάξαμε ρόλους· έτσι το κοινό είχε την ευκαιρία να δει την Αγγελική Στελλάτου στα καλύτερά της πάνω στη σκηνή. Τα δύο στοιχεία που ξεχώριζαν από την παραγωγή ήταν τα σκηνικά του Νίκου Αλεξίου και η εφεύρεσή μου για το κοστούμι της Μήδειας.

Αυτό το έργο έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη επιτυχία της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ. Σηματοδότησε την μετάβασή μας από το εναλλακτικό θέατρο-κατάληψη των εξήντα θέσεων στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με τις 700 θέσεις, όπου δώσαμε τις πρώτες πέντε παραστάσεις με όλα τα εισιτήρια προ-πωλημένα (τα εισιτήρια για τις δύο τελευταίες παραστάσεις πωλούνταν στη μαύρη αγορά).

Το έργο ήταν συναισθηματικά προσιτό σε όλους, αλλά ταυτόχρονα αρκετά αφαιρετικό. Η επιτυχία του έγκειτο κυρίως στον τρόπο αφήγησης της ιστορίας. Απλό, μεγαλοπρεπές και διακοσμητικό μέχρι τη στιγμή της προδοσίας, το έργο ξαφνικά γίνεται επικίνδυνο και, όταν κυριαρχεί το δράμα, φαίνεται ότι όλα θα καταρρεύσουν μπροστά στα μάτια μας. Ο μύθος συναντά την τραγωδία στη μέση του έργου. Οι χαρακτήρες του έργου παρουσιάζονται σαν αρχετυπικά πρότυπα, ενώ ο χαρακτήρας που επινοήθηκε για τις ανάγκες αυτής της παραγωγής, ο Σκύλος, ενσαρκώνει το σκοτεινό ένστικτο της Μήδειας και δρα σαν ένας αποτρόπαιος τελετάρχης που προστατεύει τη μάγισσα, ενώ την ίδια στιγμή διασφαλίζει ότι όλα οδεύουν προς την τραγική κατάληξη.

Ανεβάσαμε την παραγωγή άλλες τρεις φορές και έτσι είχαμε πρώτον την ευκαιρία να γυρίσουμε τον κόσμο και δεύτερον την τιμή να ερμηνεύσουμε το έργο παρουσία της Pina Bausch.

Ελληνικός Τύπος, 1996-1999

Άννα Μιχαλιτσιάνου – περιοδικό Ένα
...Δεν υπήρξε θεατής που να μην μείνει άφωνος με το εικαστικό αποτέλεσμα της παράστασης. Κάθε σκηνή και ένας μεγάλος πίνακας...

Γιώργος Δ. Σαρηγιάννης – Τα Νέα, 18 Ιουλίου 1996
...Με την ομορφιά της [παράστασης] που σε τυφλώνει…με το «δέσιμο» όλων των παιδιών και με την ικανότητα του Δημήτρη Παπαϊωάννου να «συμπυκνώσει» τον μύθο, να τον «σκάψει» και να του δώσει μορφή, μεγαλοφυώς ακροβατώντας ανάμεσα στον Τσαρούχη και τα comics...
...Έχω νιώσει την κρατημένη ανάσα του κοινού γύρω μου, έχω ακούσει το χειροκρότημα και τα «μπράβο» πλάι μου, έχω εισπράξει όσα λέγονται από τους θεατές μετά την παράσταση και συνεχίζω να επιμένω ότι πρόκειται για το σημαντικότερο καλλιτεχνικό γεγονός που συνέβη εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελλάδα...

Τοπική Επικαιρότητα, Βόλος – 7 Σεπτεμβρίου 1996
...Ο Βόλος εδώ και λίγες μέρες ζει σημαντικές στιγμές με τις παραστάσεις της Διεθνούς Συνάντησης Μουσικού Θεάτρου. Κάτι, επιτέλους, κινείται…επί του εδάφους του. Η αρχή, λοιπόν, έγινε προχθές με τη Μήδεια της Ομάδας Εδάφους, που ήρθε να ενυδατώσει το ξερό πολιτιστικό τοπίο της πόλης, με μια παράσταση υψηλών αισθητικών προδιαγραφών από μια πρωτοποριακή νεανική ομάδα...
...Η Μήδεια της Ομάδας Εδάφους ήταν προχθές ένας θρίαμβος της εικόνας. Ένας πίνακας που ζωγραφιζόταν με σταθερές κινήσεις και με τα πιο μαγευτικά χρώματα...
...Με αυτό το βουβό ξεδίπλωμα των εικόνων, η Μήδεια πήρε μαζί της και τους θεατές της παράστασης στον αισθησιακό της περίπατο...

Βασίλης Μπουζιώτης – Έθνος, 5 Ιουλίου 1999
...η Μήδεια είναι ό,τι πιο «ακριβό» έχει επιτύχει η Ομάδα Εδάφους. Δύσκολα μπορώ να περιγράψω αυτό που ένιωσα απολαμβάνοντας την άρτια απ’ όλες τις απόψεις αυτή δουλειά, που είχε την υψηλότερη αισθητική απ’ όλες που έχω δει μέχρι τώρα στο σανίδι. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στο βήμα του αυτό μεγαλουργεί, κάνοντας μια ευφάνταστη σκηνοθεσία, μια έξοχων ρυθμών και κίνησης χορογραφία και μια σειρά από μοναδικά κοστούμια-αριστουργήματα – αυτό της Μήδειας είναι ό,τι ωραιότερο έχω δει ποτέ!...

---

René Sirvin – «Le Figaro», 16 Σεπτεμβρίου 1998
H επαν-ανακάλυψη της Ελλάδας

…Η Μήδεια που δημιουργήθηκε το 1993, που θυμίζει βουβό θέατρο, παντομίμα, ίσως και κινούμενα σχέδια, ταιριάζει με την ομορφιά των εικόνων της, ασυνήθιστων και σοφιστικέ. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μας κάνει να επαν-ανακαλύψουμε με πολύ φαντασία μια ιστορία γνωστή σε όλους κρατώντας όμως την αγωνία της…

…Η αφήγηση του Παπαϊωάννου συνεπαίρνει με την ευρηματικότητά της και με τη δύναμη των εικόνων. Οι χαρακτήρες από αγνό μάρμαρο έρχονται σε αντίθεση με τον θλιβερό γκρίζο ρεαλισμό των σκηνικών αντικειμένων. Ο σκηνοθέτης φαντάζεται με χιούμορ τον Ιάσονα γόη και ναρκισσευόμενο, τον υπηρέτη της Μήδειας δεμένο με λουράκι και τον Απόλλωνα όμορφο όπως τον θεό Ήλιο, πρόγονο της Μήδειας που συναισθηματικά εποπτεύει όλη την δράση. Είναι αυτός που θα δώσει στη Μήδεια την αιματοβαμμένη κορδέλα με την οποία θα αφανίσει την αντίζηλή της και τα ίδια της τα παιδιά.

Το κορδόνι αυτό που ξετυλίγεται καταλαμβάνει όλη την σκηνή και πνίγει τα θύματά της [Μήδειας] δημιουργεί μια τελική εικόνα ασπρόμαυρη με κάποιες κόκκινες πινελιές, ένα υπέροχο οπτικό αποτέλεσμα με μεγάλη δραματική ένταση. Η ερωτική σκηνή ανάμεσα στον Ιάσονα και την Μήδεια που είναι ολότελα γυμνή, αποτελεί εξ’ ίσου με την βιαιότητά της μια από τις σκηνές-σοκ της παράστασης. Οι ερμηνευτές ταιριάζουν γάντι στους χαρακτήρες που κινούνται, χωρίς να κομπάζουν, σε τέλεια αρμονία με την μουσική του Bellini.

…Οι Γάλλοι ανακάλυψαν την ύπαρξη ενός νέου ελληνικού χορού γεμάτου πρωτοτυπία και ζωντάνια. Χάρη στην Μπιενάλε Χορού της Λυών, η Ελλάδα μπαίνει σήμερα με την αξία της στον Ευρωπαϊκό Χορό.

---

Νίκος Λεγάκης – «Athens Voice», 23 Νοεμβρίου 2006
Τι κάνουν τα αγόρια όταν είναι μόνα

...Σαν μυστική τελετή, η φρενήρης αλληλοδιαδοχή από πράξεις αναπαράστασης νικάει στα σημεία το βλέμμα, που αδυνατεί να αντισταθεί στη δύναμη της αισθητικής. Nαι, όμορφες εικόνες. H απρόσκοπτη δράση πατάει γερά πάνω στη μουσική του K.BHTA, που δηλώνει παρούσα ακόμη και στις παύσεις της και συνεργεί σε μιαν ατμόσφαιρα σχεδόν κινηματογραφική...

Tο πολυαναμενόμενο 2 εξορμά σε ακτές του εαυτού, στις οποίες οι περισσότεροι άρρενες έχουμε βρεθεί περιστασιακά ή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, υπερασπίζεται τους κόπους και τους τρόπους μας και επεξεργάζεται, μέσα από τη ματιά του εικονολάτρη δημιουργού του, τις ποιότητες και τα ψεγάδια μας. Στο μέτρο του αποτελέσματος, η παράσταση, ως σύνολο, χαρακτηρίζεται από το δυνατό δέσιμο των συντελεστών της, είτε μιλούμε για τους συνεργάτες είτε για τους ερμηνευτές – πράγμα φυσικό, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τη μακρά περίοδο δουλειάς που έχει προηγηθεί. O Δημήτρης Παπαϊωάννου, κάνοντας χρήση μιας «κουζίνας» που αναμφίβολα γνωρίζει καλά, ενορχηστρώνει ευαισθησίες και δεξιότητες προς μια κατεύθυνση μάλλον απεικονιστική, με αναφορές οι οποίες απλώνονται σε ποικίλες περιοχές και περιόδους των οπτικών τεχνών και παραδίδει μια αφήγηση που επιδέχεται διαφορετικών αναγνώσεων ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις ή τα βιωμένα συναισθήματα του καθενός. O δρόμος προς τη συγκίνηση είναι αναμφισβήτητα ανοιχτός. Tο ζήτημα είναι ποιος και πώς αφήνεται να συγκινηθεί.
Tι κάνουν τα αγόρια όταν είναι μόνα; Mάλλον ονειρεύονται.

---

Anna Kisselgoff – «The New York Times», 17 Σεπτεμβρίου 1998

H Μήδεια της Ομάδας Εδάφους θυμίζει ένα κινηματογραφικό όνειρο, στο οποίο παίζουν χορευτές-μίμοι με ολόλευκο μακιγιάζ, οι οποίοι κινούνται σε αργό ρυθμό όταν δεν εκρήγνυνται σε συναισθηματικά ξεσπάσματα. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, σκηνοθέτης-χορογράφος, διατηρεί σημαντικά την τεχνοτροπία και το όραμά του... [Η] δουλειά του είναι απόλυτα πιστή.

...Ιάσονας και Μήδεια, την νύχτα του γάμου τους...σφαδάζουν πάνω σ’ένα τραπέζι με εκπληκτικό πάθος. Μετά την απιστία του Ιάσονα, η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της, κάνοντας δύο μαριονέτες θρύψαλα.

Τα πορφυρά σωθικά τους πέφτουν κάτω στη ρηχή δεξαμενή, στη
«θάλασσα» την οποία έχει διασχίσει ο Ιάσονας, ένας πομπώδης ναύαρχος του 19ου αιώνα. Ολόκληρη η ομάδα εντυπωσιάζει με την έντασή της, ενώ οι ηχογραφήσεις της Κάλλας από όπερες του Bellini ταιριάζουν απρόσμενα με την όλη ατμόσφαιρα.

---

Δηώ Καγγελάρη – στο πρόγραμμα του 2ου Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, 1996
Μια Μήδεια σε νερό

Αν και πρόκειται για Ομάδα «Εδάφους», Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου επιλέγει για την Μήδεια το στοιχείο του νερού...
Νησίδες μιας βυθισμένης πολιτείας είναι τα τραπέζια και οι καρέκλες τοy σκηνικού. «Το νερό και τα όνειρα»... Νερά κοιμισμένα και μελαγχολικά με απειλητικές ανταύγειες• θάλασσα-πλους των Αργοναυτών• του Ελλησπόντου και της Κασπίας, της μάγισσας και του καθαρμού• νερό-γάλα μητρικό της παιδοκτόνου• νερό θηλυκό της βάρβαρης του έρωτα• της εγγονής του Ωκεανού και του Ήλιου.
Η υδάτινη Μήδεια της Ομάδας Εδάφους δεν αποτελεί χοροθεατρική εκδοχή της τραγωδίας του Ευριπίδη. Δεν επικεντρώνεται στην εκδίκηση της ηρωίδας, αλλά ξετυλίγει το μίτο του μύθου της: από την Αργοναυτική εκστρατεία και τα μαγικά φίλτρα στην Κολχίδα στα ευτυχισμένα χρόνια στην Κόρινθο, και από την προδοσία και παιδοκτονία στην ανάληψη.
Ο χορογράφος αντλεί τους ήρωες από τη μυθολογία – οι τρεις του ερωτικού τριγώνου, ο θεός Ήλιος, ο χορός των Αργοναύτων – και προσθέτει μια δική του σύλληψη, τον Σκύλο. Ήλιος και Σκύλος αποτελούν ίσως τις δύο όψεις της ίδιας θεότητας: ο ένας είναι ο ωραίος Απόλλων του φωτός, της μουσικής, της νεότητας και της μαντικής, που όλα λαμβάνουν χώρα κάτω από το άγρυπνο μάτι του, ενώ ο άλλος,  πιστός υπηρέτης – σκοτεινό ένστικτο της μάγισσας, κινεί τα χθόνια νήματα της δράσης. Αυτή η Μήδεια θα προδοθεί πριν ο κύων αλυχτήσει τρεις φορές...
Οι ζωόμορφες (όπως στην αιγυπτιακή μυθολογία) αναφορές επεκτείνονται και στα άλλα πρόσωπα. Με φόρεμα-φτερά άγριου κύκνου ή λευκής νυχτερίδας και ουρά παγονιού παρουσιάζεται η Μήδεια. Την ελαφράδα και την αθωότητα του ελαφιού έχει η Γλαύκη. Από τον κόσμο του Τσαρούχη έλκουν την όψη τους ο Ιάσονας, ο θεός Ήλιος και οι Αργοναύτες.
Πάνω από τα νερά, εικόνες ονείρου και εφιάλτη διεκδικούν ένα μερίδιο από τα οικουμενικά αρχέτυπα («Αχ, ομορφιά...»). Βουβό θέατρο, χορός, μουσική, εικαστικές τέχνες προβάλλουν το αίτημα της αρμονικής συνύπαρξης. Οι επιδράσεις είναι δημιουργικά αφομοιωμένες. Οι χορευτές συνδυάζουν την αφαίρεση με τη μέγιστη ενέργεια και δραματικότητα. Η μουσική από τις όπερες του Bellini προσθέτει τον δικό της λυρισμό, χωρίς να καθοδηγεί τα βήματα.
Η Αγγελική Στελλάτου – κεφάλαιο της ομάδας και του χοροθεάτρου εν γένει – ερμηνεύει την Μήδεια με πρόσωπο-τραγική μάσκα• ένα βουβό ηχείο κινήσεων και εσωτερικών φωνών, δυσοίωνη και δισυπόστατη. Με διαύγεια και πυκνότητα διυλισμένης κίνησης, εμψυχώνει το κουστούμι της και το καθιστά αναπόσπαστο μέρος του σώματός της• με μυστηριακές χειρονομίες μιας σκοτεινής ιέρειας του έρωτα όταν σμίγει με τον Ιάσονα. Προδομένη, ξένη σε μια καρέκλα για πατρίδα, μόνη μέσα στο πέλαγος της συμφοράς μετουσιώνει, καθώς μετακινεί και μετακινείται από καρέκλα σε καρέκλα, το σκηνικό αντικείμενο σε πλήθος συμβόλων: κόθορνος, πατερίτσα ή ξύλινο πόδι μιας ακρωτηριασμένης του έρωτα. Ένα βουβό κύκνειο άσμα, που εκφράζει την πιο άγρια ερωτική επιθυμία πριν από την συντριβή, αγγίζοντας την τραγικότητα.
Με το δικό του ξεχωριστό σκηνικό εκτόπισμα, ο Παπαïωάννου είναι ένας Ιάσονας με κοθόρνους-καράβια• με εκφραστική δύναμη που μαγνητίζει, κυρίως στις στιγμές του έρωτα και της συμφοράς μες στο νερό.
Και αν η ομορφιά δεν γίνεται «αιτία θανάτου», όπως θα ήθελε ο Poe, κάθε ένσταση αποδυναμώνεται αυτομάτως χάρη στη ζωντάνια και τη φρεσκάδα του εγχειρήματος και την τελειοθηρική προετοιμασία του.
Γιατί ο πολυτάλαντος Δημήτρης Παπαϊωάννου και οι συνεργάτες του προσθέτουν τη δική τους χοροθεατρική εκδοχή στο πάνθεον των σκηνικών τραγικών ηρωίδων, έχοντας αξιοποιήσει όλα τα μυστικά των φίλτρων της Μήδειας για τη δημιουργία σκηνικής μαγείας.

Η Δηώ Καγγελάρη είναι κριτικός θεάτρου, θεατρολόγος και διδάσκει στo Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

---

Emma Manning – περιοδικό «The Stage», Μάρτιος 1998

Με την Μήδεια, η Ομάδα Εδάφους επιτυγχάνει μια γεμάτη δύναμη εκδοχή αυτού του τραγικού αμαγάλματος φόνου, απιστίας και εκδίκησης... Το πλημμυρισμένο σκηνικό του Νίκου Αλεξίου είναι συναρπαστικό… Το κινησιολογικό λεξιλόγιο είναι υψηλά αποτελεσματικό… Η Αργοναυτική Εκστρατεία, με τα μακριά γλιστερά βήματα και την τέλεια συμμετρία, προτείνει μια εντυπωσιακή παραλληλία με την είσοδο των κύκνων στη Λίμνη των Κύκνων... [H] ολόγυμνη ερωτική σκηνή με τον Ιάσονα είναι καθαρός ερωτισμός... Το δραματικό στοιχείο σ’ αυτή την πανέμορφα σκηνοθετημένη παράσταση εμπλουτίζεται με αποσπάσματα από όπερες του Bellini και είναι θριαμβευτικά θεατρικό μέχρι το κόκαλο.

---

François Cohendy – «Le Progrès», 17 Σεπτεμβρίου 1998
Μια Φασματική Όπερα

Με την Μήδεια του o Δημήτρης Παπαϊωάννου εξερευνά τον θεατρικό και οπερετικό χορό, βασισμένος σε πολύ δυνατές εικόνες...
…Με την Ομάδα Εδάφους ταξιδεύουμε σε μεσογειακά νερά εκ’ προοιμίου λιγότερο χορευτικά, αλλά συνολικά δεμένα και πειστικά. Σκηνοθετημένη από αυτόν τον άνθρωπο-ορχήστρα που είναι χορογράφος και ενδυματολόγος, Δημήτρη Παπαϊωάννου, η Ομάδα παρουσιάζει τη Μήδεια που δημιουργήθηκε το 1993.
…Μια ώρα σε άσπρο και μαύρο με μερικές λάμψεις κόκκινου αίματος για να σφραγίσουν τον χώρο και να υπογραμμίσουν τον χρόνο των θανάσιμων παθών και της μοιραίας τρέλας. Μια ώρα φασματική που διστάζει ανάμεσα στα φανταστικά οράματα και στις επίμονες εκδόσεις. Αλλά ο Παπαϊωάννου διερευνά χωρίς να οπισθοχωρεί ένα είδος που κρατάει την γοητεία του, θέτοντας παράλληλα και τα όριά του. Συνεπώς η δουλεία του αξίζει την προσοχή μας.

---

Gérard Corneloup – «Lyon Figaro», 17 Σεπτεμβρίου 1998

...Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανάγνωση αυστηρή και χορευτική του μύθου της Μήδειας, της μάγισσας που ερωτεύτηκε τον Ιάσoνα, που εγκλημάτησε για χάρη του και που στο τέλος αυτός την εγκατέλειψε. Χορευτική απόδοση απόλυτα περιγραφική όπου το σώμα δεν σηματοδοτεί τίποτα από μόνο του αλλά υπάρχει μονάχα μέσω του σκηνικού που το περιβάλλει και κυρίως μέσω των κοστουμιών που φοράει. Ο χορογράφος άλλωστε φαντάστηκε ο ίδιος τα κοστούμια δίνοντας στη Μήδεια τεράστια λευκά φτερά που την κάνουν ένα απειλητικό αρπακτικό και που χάνει αυτήν την ιδιότητα με την θέλησή της όταν υποκύπτει στην γοητεία του ωραίου Ιάσονα...

...Η παρουσία σαν μουσικής βάσης μικρών αποσπασμάτων που βρίσκουμε μέσα στις μουσικές Bel canto του Bellini προσθέτει κι άλλο στην μαγεία μιας σύντομης παράστασης, πολύ συγκινητικής σε κάποια σημεία, όπου η χορογραφική δουλειά όπως και οι διαφορετικές ερμηνείες έρχονται αντιμέτωπα με τον αθάνατο μύθo...

---

Ora Brafman – «Jerusalem Post», 13 Ιουνίου 2000

…Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, καλλιτεχνικός διευθυντής και ιδρυτής της Ομάδας Εδάφους από την Ελλάδα, δημιούργησε μια σύγχρονη απόδοση της Μήδειας, μια εκδοχή που πήρε την προσωνυμία της – «υδρόβια Μήδεια» – από τη σκηνή που ήταν γεμάτη νερό. Αναμφίβολα επρόκειτο για ένα εντυπωσιακό εφέ, σε καμία περίπτωση όμως δεν αποτέλεσε το πιο σημαντικό επίτευγμα της παράστασης.

Η κατά Παπαϊωάννου Μήδεια είναι ένα δραματικό καλλιτεχνικό διαμάντι, ένα γνήσιο έργο μιας εμπνευσμένης ιδιοφυΐας που ξεπερνά το χρόνο. Έχοντας ως μουσική υπόκρουση μια συρραφή από όπερες του Vincenzo Bellini, η μουσική προβάλλει τη λυρική διάσταση του έργου, επαναφέροντας με απαλότητα την αρμονία.

Το μεγαλείο της παράστασης αυτής της χορευτικής ομάδας συνίσταται στην ικανότητα του Παπαϊωάννου να διεισδύει κατευθείαν στην ουσία των δραματικών στοιχείων του αρχαίου δράματος και να ενισχύει την συνεκτική οπτική σύλληψη της διάταξης του σκηνικού, του φωτισμού και των κοστουμιών, η οποία υποστηρίζει έξοχα τις ακριβείς και στυλιζαρισμένες αργές κινήσεις που έχουν επηρεαστεί από τα κλασικά ελληνικά γλυπτά και την ελληνική ζωγραφική. Ο Παπαϊωάννου δημιούργησε κινητικές-γλυπτικές εικόνες με έντονη και δεσμευμένη ενέργεια που κινούνται σε ένα προκαθορισμένο δραματικό πλαίσιο ηφαιστειωδών διαστάσεων.

Το έργο διατηρεί τα περισσότερα από τα δραματικά στοιχεία της αφήγησης της Μήδειας (Αγγελική Στελλάτου), γυναίκας του Βασιλιά Ιάσονα (Παπαϊωάννου), η οποία τρελαίνεται από την ζήλια της όταν αυτός βρίσκει ένα νέο έρωτα και παίρνει την εκδίκησή της σκοτώνοντας τα παιδιά τους...
Κάθε τίναγμα των δακτύλων της Μήδειας είναι φορτισμένο με ηλεκτρισμένη ενέργεια και η γαμήλια νύχτα του ανδρόγυνου είναι ένας μύθος κρυστάλλινης ομορφιάς και πάθους, ερμηνευμένος από το ολόγυμνο ζευγάρι. Η διχοτόμηση της σκηνής είναι χαρακτηριστική του ίδιου του έργου, όπου η αποφασιστική επιθυμία και η συγκρατημένη αντικειμενικότητα συνυπάρχουν ταυτόχρονα σε αυτό το υπέροχο έργο τέχνης.

Η παράσταση αυτή διατηρεί έναν πρωτότυπο λόγο. Αν και από ορισμένες απόψεις ανήκει στην κατηγορία του «χορευτικού θεάτρου» που έφθασε στο αποκορύφωμά του πριν από δυο δεκαετίες, έχει πολλά να πει στο σημερινό θεατή και εκφράζει τη σύγχρονη εποχή, πράγμα που θα συνεχιστεί επί πολύ καιρό στο μέλλον. Σύμφωνα με πολλούς κριτικούς στο Ισραήλ, η Μήδεια ήταν η κορυφαία παράσταση, η πλέον ενδιαφέρουσα στιγμή του χορευτικού προγράμματος του Φεστιβάλ Ισραήλ και του Dance Europa 2000.

---

Stefania Bochicchio – περιοδικό «Footloose», Μάρτιος 1998

Ο xορογράφος και σκηνοθέτης Δημήτρης Παπαϊωάννου ξετυλίγει τον μύθο της τραγικής σχέσης μεταξύ της μάγισσας Μήδειας και του ήρωα Ιάσoνα σαν ένα εικαστικό γήτεμα: Κάθε στοιχείο, από τα μαρμάρινα λευκά σώματα των χορευτών μέχρι τα αρχετυπικά αισθήματα που η πλημμυρισμένη σκηνή αναμοχλεύει και από την κυκλικότητα της μουσικής του Bellini ως την πειθαρχία των στυλιζαρισμένων κινήσεων, μοιάζει σαν υλικό μιας μαγικής συνταγής. Ξέρουμε ότι η ιστορία θα τελειώσει μέσα σ΄ ένα ποταμό από δάκρυα και αίμα, αλλά ανήμποροι ν΄αποστρέψουμε το βλέμμα μας γινόμαστε μάρτυρες του αναπόφευκτου. Αυτό είναι ο μοντέρνος χορός στην καλύτερη εκδοχή του, ρηξικέλευθος αλλά και κατανοητός την ίδια στιγμή. Μια γιορτή για τα μάτια.

---

Zeyher Oral – «Milliyet», 18 Μαϊου 2000

...Η σκηνή είναι σκοτεινή. Μες τη σκοτεινιά φαίνονται στο άσπρο φως οι φιγούρες, που μοιάζουν σαν να έχουν σκαλιστεί από μάρμαρο.

Από την πρώτη στιγμή κιόλας μπήκαμε σ’ ένα μαγεμένο κόσμο και μείναμε αντιμέτωποι με τα στοιχεία της Μήδειας...

...Μετά κρατήσαμε τις αναπνοές μας. Εγώ, λίγες φορές έγινα μάρτυρας, στο τόσο μεγάλο σαλόνι του Πολιτιστικού Κέντρου Atatürk που είναι γεμάτο μέχρι το στόμα, να παρακολουθούνε μια παράσταση με τόση μεγάλη ησυχία και πυκνή προσοχή, σαν να είχανε ελκυστεί στη σκηνή από μαγνήτη...

...Κάθε πρόσωπο του παιχνιδιού θα μετέτρεπε τον εαυτό του μαζί με το περιβάλλον του σε μια ζωγραφιά, σ’ ένα tableau vivant που θα ξεχύνεται από μέσα του το πάθος, σε μια ζωγραφιά που θα είχε δραματική δύναμη. Και η ερωτική σκηνή που με «χτύπησε»: Στην πιο άθλια της στιγμή η Μήδεια σκίζοντας τις θάλασσες, πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, στις σκέψεις και τα αισθήματα της και στο τέλος μετατρέπει τον πόνο της σε απόφαση εκδίκησης...