Δημήτρης Παπαϊωάννου

Για τη δεύτερη παράσταση που σχεδίασα για την Άλκηστη της έφτιαξα μια τετράγωνη πλατφόρμα που μπορούσε να ανασηκώνεται από το πάτωμα, να γίνεται επικλινής και να περιστρέφεται προς διάφορες κατευθύνσεις. Η μεγάλη στιγμή αυτής της δεύτερης συνεργασίας ήταν η συμμετοχή του Σταμάτη Κραουνάκη. Αν και το κομμάτι του διαρκούσε μόλις 20 λεπτά - σε μια σκηνή με ένα πιάνο και ένα ψυγείο - και ήταν λιγότερο εντυπωσιακό και με μικρότερη συνδρομή της τεχνολογίας, κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Κατάφερνε πάντοτε να τραγουδά με έναν οικείο και προσωπικό τόνο, ακόμη και σε ένα νυχτερινό κέντρο. Τότε κατάλαβα μια για πάντα ότι δεν μπορούσα να σκηνοθετήσω τίποτε ενδιαφέρον για ένα κοινό που είναι στοιβαγμένο ανάμεσα σε τραπέζια και τρώει, πίνει και καπνίζει. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι Έλληνες τραγουδιστές ανέχονται να βγαίνουν στη σκηνή σε ένα τέτοιο περιβάλλον.